Special Agent Gibbs

Als ik maandag 19 mei om 18.30 uur in Águilas bij de kapper binnenstap, rekent hij net af met een jonge knaap. Het kan niet alleen diens haar zijn dat nu rond de stoel op de vloer ligt. Tenzij hij hier plaatsnam met een ruimvallende pruik die reikte tot schouderhoogte.

Vóór mij is een man van in de zeventig. Zijn witte krullen zien er perfect gekamd uit. Ik ga naast hem zitten en word vervolgens meteen naar de spiegel geroepen. 'En die meneer dan?', vraag ik. Als antwoord krijg ik twee opgehaalde schouders. Geen idee dus; ik mag plaatsnemen. 

Met overduidelijke gebaren vraagt de kapper of ik mijn bril af wil zetten. Alsof ik geen Spaans zou verstaan. Er was een tijd dat ik dacht hier niet op te vallen als buitenlander. Dat idee heb ik al wat jaren verlaten: ik pik een Spanjaard er in Nederland ook ogenblikkelijk uit. Willy Meyer, de hoofdman van Spanjes 'Verenigd Links' uitgezonderd dan. Die heeft een Duitse opa en dat is te zien.

Zij - de Spanjolen - op hun beurt hebben ons, lui uit het noorden, ook gelijk in de smiezen: lengte, kledingkeuze, blik in de ogen. En mochten ze het niet zien, dan horen ze het wel.

Hoe of ik geknipt wil worden. 'Niet te veel eraf', probeer ik. Om uiteindelijk een compromis te vinden in 'normal'. Het is altijd een avontuur om te zien wat dat gaat worden.

Onder het knippen krijgt de witharige man bezoek van een leeftijdsgenoot. Ze kletsen waarbij ze het geluid van de tv proberen te overstemmen. De nagesynchroniseerde film schakelt over op het originele geluid. Ik hoor 'O dennenboom' in een Duits-Amerikaanse versie. 'Een kerstfilm?' vraag ik, 'Nu?' 'Ach', zegt de kapper, 'Veel ouwe zooi op dit kanaal'. Ondertussen valt mijn haar van de kapmantel op de grond waar het grijs aardig contrasteer met het reeds aanwezige zwart.

'Normal' betekent in elk geval ook 'zeer nauwkeurig geknipt'. Met tondeuse en kam. Plus mes. Met dat tweede hulpmiddel komt een welvende coupe tot stand die parallel aan de oren meeloopt. Het is lang geleden dat neef Jan van tante Nettie me op de kappersvakschool zó precies onder handen nam. Heel de familie zat om beurten 'model'. Jan was de laatste 'van moeders kante' die het vak van coiffeur dat Lambooijs generaties uitoefenden, voortzette. Na zijn dood nam zijn dochter met succes de zaak in Helvoirt over. Dus eigenlijk loopt die lijn gewoon door.

Ik word uit mijn overpeinzing gehaald door de kapper. Of ik met nat of droog haar naar buiten wil. 'Nat is prima. Wind zat'. Waarna ik te horen krijg dat er in Águilas altijd wind staat. Dat weten we inmiddels: de was wordt op het platdak in een mum droog. Hij vervolgt met dat er al vanaf augustus 2013 geen noemenswaardige regen gevallen is. Iets wat een paar dagen later bevestigd zal worden door het tv-journaal. Terwijl op dat moment in Noord- en Centraal Spanje het water overvloedig naar beneden komt, geven de provincies Valencia en Murchia een totaal ander beeld. Tijdens de reportage staan fruitkwekers tussen rijen zieltogende citrusbomen.

Mijn kop is geknipt. Nauwgezet en keurig, voor €8. Misschien enigszins 'coupe Gibbs', denk ik onder het betalen. Petje ophouden, de komende dagen. Ik heb al eens eerder na zo'n ingrijpend kappersbezoek mijn hoofdhuid pijnlijk verbrand gezien.

Special Agent Gibbs praat hier in de NCIS-afleveringen overigens perfect Spaans. Zo'n ingreep werkt altijd wat vervreemdend. Ooit zagen wij Columbo achter de boeven aanzitten in het Hongaars. Wel in die verfrommelde regenjas. En Gibbs blijft ondoorgrondelijk vanonder zijn karakteristieke eeuwige kapsel.

Buiten waait mijn haar direct droog. Dan zit de volgende klant al onder de cape. De kapper heeft de veger nog steeds niet uit de kast gekaald. Trouwens: waarom heeft mijn kapper thuis geen tv in zijn zaak hangen? Moe'k 'm toch 's vragen.