20 juni begint met een zachte regen. We zetten de
koffers in een afgesloten hotelruimte en halen bij het VVV van Madalena een
wandelroute door het wijngebied in deze hoek van Pico. De variant vanaf Candelária
duurt vier uur. We kiezen voor Porto do Calhau, een vertrekpunt dichter bij
Madalena. Dit in de wetenschap dat we onderweg vaak stil staan om te kijken en
voor foto's. En eind van de middag moeten we ons nog omkleden en op tijd bij
het vliegveld zijn.
Elk eiland van de Azoren heeft zo zijn eigen
karakteristieken. Dat zien we. Ook de bewoners zouden van elkaar verschillen,
iets wat wij niet zien. Zo 'moeten' die van Pico jovialer zijn en minder uit
hoogte doen dan die van Faial aan de overkant. Ik informeer ernaar; tenslotte
staan we toch bij het VVV. De dame achter het bureau trekt in berusting haar
schouders op en zegt dat dit toebedachte verschil met de historie te maken heeft. Rijkere lieden uit
Faial bezaten vroeger de wijngaarden op Pico. Aan de andere kant van het water
zat het geld. Bijvoorbeeld bij de van oorsprong Amerikaanse familie Dabney,
eigenaar van grond en walvisverwerkende industrie.
Dit keer spreekt de taxichauffeur geen woord
Engels. Spaans brengt uitkomst. Onderweg naar ons startpunt krijgen we de
punten aangewezen waarop we tijdens onze weg terug op moeten letten. Zoals de
tonijnverwerkende fabriek, de molen met het uitzicht over de wijnvelden, het
huis van de emigrant, herkenbaar aan de vlaggen: een van Portugal, een van
Canada. Als we uitstappen is het droog.
Het eerste stuk van de kustweg loopt door zwart,
vers ogend lavaland. Het is er stil. Aan de overkant zien we het eiland
Faial.
Vlak voor de Monte Pocinho waar we omheen moeten,
beginnen de wijngaarden. Op dat punt ligt ook een zeezwembad. Dit soort
constructies maakt handig gebruik van de aanwezige natuurlijke gesteldheid. Ook
hier is een kleine inham tussen de rotsen 'afgewerkt' met betonnen randen die
een veilige zwemkom creëren waarin het zeewater tot rust komt. Er is een
uitgebreide picknickplaats met sanitair. Ongetwijfeld populair in het weekend;
nu is er niemand.
Op de zwarte muurtjes krioelt het van de
hagedissen. Waarschijnlijk bevolken die in een groter aantal dit eiland dan de 15.000 inwoners.
Dan komen we bij een hectarengroot gebied met
wijnbouw: 'Currais de Vinha', door zwarte muurtjes omsloten kleine wijngaarden waarvan 987 ha op de werelderfgoedlijst van de UNESCO staat.
De stok reikt niet hoog: de ranken liggen uitgespreid over de zwarte grond. De
kleine percelen zijn verder opgedeeld door parallelmuren waarop haaks weer
korte muren staan. In deze omgeving wordt de wijnbouw geheel met de hand gedaan.
'De zwarte stenen bieden de druiven bescherming tegen wind en
zeebries', staat op een bord. Onder een mager zonnetje voelt het er in deze besloten ruimte vijf
graden warmer aan. Vanaf de molen Moinho do Frade bij Lajido da Criação
Velha heb je een prachtig uitzicht over
De wijn van deze velden hebben we inmiddels leren
waarderen. Met name de witte van het merk Terras de Lava. Met zijn €3,75 in de
super altijd nog meer dan 100% duurder dan de geïmporteerde wijn uit
Noord-Portugal.
We laten vlak voor Madalena de wijnaanplant
achter ons en lopen achter de tonijnverwerkende fabriek richting openbare
zwemkom en hotel. Een weeë onprettige geur stijgt bij de visfabriek op uit de
zee. Het blijkt dat afvalwater rechtstreeks geloosd wordt op de oceaan. Kan dat
nog?
Als we om 17.15 uur in Pico van de vertrekhal naar het vliegtuig lopen voor de oversteek naar São Miguel, valt er voor de tweede keer vandaag een zachte regen.
Als we om 17.15 uur in Pico van de vertrekhal naar het vliegtuig lopen voor de oversteek naar São Miguel, valt er voor de tweede keer vandaag een zachte regen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten