Pesca a mosca (10); Westmalle Dubbel

De week 'Vliegvissen in Italië' is op een oor na gevild. De terugweg begint als we op 9 mei rond 18.30 uur de waadpakken verwisselen voor reiskleding, de koffers ophalen bij Anna-met-de-gedragen-oogopslag en richting Viterbo gaan. Het is warm, Umbrië schittert in het late licht en de Nera links van ons herbergt de forellen die tevergeefs op ons wachten.

Natuurlijk wachten die beesten niet op hengelaars, laat staan 'tevergeefs'. In wezen doen ze niks anders dan een patroon volgen, aangedreven door een hongersignaal. Dan happen ze naar alles wat van een bepaalde omvang en grootte voorbij schiet. Kunstvliegen bijvoorbeeld. Wat een vliegvisser probeert, is om zo'n nepding letterlijk en figuurlijk over te laten komen op een wijze die bij de forel de pakreflex stimuleert. En dat vergt enige vaardigheid, heb ik de afgelopen dagen mogen constateren. Een magnifieke sport.

Ik word uit mijn overpeinzingen weggerammeld: een lekke fiep? De chauffeur manoeuvreert de auto naar een fietspadbrede strook naast de autoweg. Linksvoor staat plat. Met de alarmverlichting dokkeren we naar een vluchthaven, waar Osvaldo volgens de autoverhuurvoorschriften een noodnummer belt. Dit verwijst buiten werktijd naar een tweede, dat op zijn beurt weer terugleidt naar het eerste. Ik zou nu graag de bloeddruk willen weten van onze Italiaanse meester. We wisselen binnen 22 minuten van band en schatten onszelf daarmee pitstoprijp.

Onder de pizza-met-bier verbaas ik me er nog eens over hoe in dit land zo'n lekkere hap tegen deze lage prijs op tafel gezet kan worden. Eenzelfde verbazing die in Duitsland over mijn komt. Wat doen wij fout in Nederland? Ik zit hier te smullen van mijn pizza met pittige salami waarvoor ik dalijk €5 zal betalen. Een prijs die thuis dicht in de buurt komt van die voor een Dubbele Westmalle in een stads café. En dit dan in de wetenschap dat een flesje met dat heerlijke bier - sinds de overdreven prijsverhoging van vorig jaar - bij de voordelige super €1,06 doet. Uiteraard heeft Jo een zinnige verklaring en eigenlijk is er maar één ding dat mij rest: verhuizen. Het wordt nu echt tijd om te vertrekken.
 


Na een kort bezoek aan de familie van onze instructeur, trainer, organisator, reisleider, kortom gewaardeerd factotum Osvaldo Velo, zijn we voor één nacht terug in Soriano del Cimino. Bij B&B Dorian vertrekken we op 10 mei ’s morgens richting vliegveld Roma Ciampino. Na deze grandioze visvakantie wacht thuis de familie op me. En de Westmalle Dubbel.