Vader vist (2); draad

Op 4-5-jarige leeftijd vraag ik mijn pa een toverstokje mee te brengen. Hij is enorm handig; het maken van dat wonderding moet een kleine moeite zijn. Het duurt even en dan komt hij op een avond thuis met dat kleinood in zijn fietstas.

Hoe eenvoudig ziet dat ding eruit, denk ik. Een houten stokje met op de punt een bruin hoedje waarmee je de uiteinden van elektriciteitsdraden 'afbindt'. Enthousiast zwaai ik ermee boven de tafel en roep een aantal spreuken. Er gebeurt niets. Maar hoe kan dat pa? Op het beeld dat ik tot dan van hem heb, komt een correctie. Kan hij werkelijk wel alles? Klassiek.

Een volgende bijstelling volgt jaren later wanneer hij na een visconcours de prijzen uitreikt. In zijn toespraak gebruikt hij woorden uit ons dialect: da's curieus voor iemand die altijd zo netjes praat. Helemaal mooi wordt het als hij zomaar in het openbaar een aantal keer godverdomme zegt om zijn enthousiasme kracht bij te zetten. Pa en dit soort woorden? Op dat moment besef ik dat mijn vader verschillende gezichten heeft.

Lang leef ik met het idee dat mijn ‘ouweheer’ zich tussen de mannen van de visclub anders voordoet dan hij thuis. Camaraderie. Misschien dat hij bij die hengelaars meer zichzelf is?

Het heeft enige tijd nodig voor ik ook dit beeld corrigeer: we zijn gewoon 24 uur per dag onszelf. Opmerkingen als 'Ik was buiten mezelf van woede', of 'Sorry, ik ben al weken mezelf niet', zijn eigenlijk slappe praat. Ik accepteer nu dat ook de trekjes waarmee ik liever niet te loop, bij mij horen. Ik kan niet net doen alsof ik er even niet ben. Of iemand anders ben. Voor wie het nog niet wist: evenals mijn vader ga ook ik graag vissen.

Één bekend persoon heeft trouwens wel een bijna geslaagde poging gedaan zichzelf te ontlopen. Dat was koning Boudewijn van België. Er was een abortuswet aangenomen en hij moest die bekrachtigen. Omdat hij daaraan niet wilde meewerken, heeft hij zich voor één dag 'niet geestelijk capabel' laten verklaren. Waardoor zijn handtekening onnodig was. Een omslachtige manier om je kop in het zand te steken. En tegelijkertijd was dit de vorst ten voeten uit. Hij bleef gewoon zichzelf met die manoeuvre.

Mijn pa, een meester in imagebuilding? Het zal wel mijn invulling zijn geweest. Ik geloof dat hij van zijn lange leven er zeker 80 gevist heeft. Vroeger wat fanatieker dan ‘op het eind’. Binnenkort ga ik een week met een voor mij nieuw soort werphengel op pad: vliegvissen. En dan neem ik de draad van senior weer op.