In mei 2012 ga ik een week vissen in Italië. Het gekozen gebied ligt iets ten noordwesten van Rome, rond het stadje Viterbo. In die hoek van dat land ben ik nog nooit geweest. En de techniek - vliegvissen - is me totaal onbekend.
Aan de vooravond van mijn vertrek probeer ik uit te rekenen wanneer ik voor het laatst serieus met hengels in de weer ben geweest. Rond 1990, denk ik. In elk geval voor de dood van pa in 1991. Onze laatste gezamenlijke tocht langs de Dommel komt me weer voor de geest. Het is oktober en we snoeken. ’s Middags trekken we tussen PNEM en Wilhelminabrug onze blinkertjes door het water. Een succesvolle onderneming. Uiteindelijk neemt pa een flink exemplaar mee naar de seniorenflat. De kok daar zal de roofvis wel voor hem bereiden. Later die maand vang ik 's zaterdags nog een joekel, die ik aan mijn jarige zus geef. Met het feestgedruis binnen handbereik sta ik bij haar in de keuken dat beest schoon te maken. Ook dit keer springt de snoek zoals het hoort uit de gootsteen omhoog.
Vervolgens leidt de vissport meer dan twintig jaar een sluimerend bestaan. Opgeborgen als de foto van een geliefde die in de tijd verdween. Af en toe grijp ik de kans om kleine momenten met haar te verkeren. Onze relatie blijft net als die met het roken. Daarmee ben ik weliswaar bewust gestopt en elke keer als ik iemand een sigaret zie draaien, komt het water me in de mond. Ik loop dus al decennia met een verlangen langs stromen en meren en stel me voor hoe het zal zijn om daar te vissen. Zeker als het water helder is, ben ik van de kant of van een brug op zoek naar leven onder de spiegel. Als ik het geluk ken om aan zee een net binnengehaald te zien worden, heb ik een topdag. Het lossen van versgevangen vis in een haven, vind ik een genot om naar te kijken.
Over wat vissen de beoefenaar brengt, bestaan veel verhalen. Ze vertellen van rust, contemplatie, avontuur. Vanaf de eerste keer dat pa mij als manneke meenam, onderga ik dezelfde sensatie. Die moet teruggaan op een ver verleden van de mensheid: jagen op buit. Gewoon heel primitief: 'Ben ik in staat om die slimme vis te pakken te krijgen?' Een spannend bestaan, ook vanaf je stoeltje aan de kant.
Het lijkt me nu nog niet te laat om de weggestopte foto weer in het zicht te zetten. Ik ben benieuwd naar wat er aan sensatie over is als ik morgen in Italië ga beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten