Vlaamse tic

Pa werkt als jonge vent een tijdje in Antwerpen. Voor hij in 1928 met (mijn latere) moeder trouwt, brengt zijn werk bij een Bossche machinefabriek hem naar verschillende kleine en grotere Nederlandse en Vlaamse havensteden. Daar monteert hij motoren in boten. Ik krijg die verhalen met mondjesmaat te horen. Wat hem in die tijd drijft, kan ik hooguit vermoeden. In elk geval blijft hij tot aan zijn dood in 1990 belangstelling houden voor stoommachines.

In de Scheldestad gaat hij ook naar de andere kant van de rivier. Naar een strand daar. Naam en faam van dit Sint-Annekesstrand ken ik al jaren voor ik er in september 2009 dan eindelijk een nazomerse zondagmiddag etend en slenterend doorbreng. Er hangt een aangenaam lome sfeer. Vanuit een tent klinkt vergeten muziek en ik stel mijn reisgenote voor om een dansje te wagen tijdens dit matinee-optreden. Niet dus.

Al in pa’s tijd heeft het Sint-Annastrand grote bekendheid. Hij zingt er thuis wel eens een liedje over. In 1923 wordt het Sint-Annadorp door Antwerpen geannexeerd, afgebroken en ‘heropgebouwd’ als een Oost-Europese satellietstad die nu Linkeroever heet.

Vader is van 1903. Na zes jaar lagere school gaat hij aan de Zuid-Willemsvaart bij een smid in de leer. ‘Vierkante spijkers maken’, zegt hij. Een karwei zonder eind voor krullenjongens van twaalf. Ik kan vandaag de dag nog geen oude houten deur zien, zonder dat me de typisch gesmede koppen opvallen. Hij volgt jaren avondonderwijs. ‘Ik heb nog les gehad van de vader van premier Luns’. Hij bedoelt uiteraard Huib Luns, die een tijd directeur is van de Bossche Koninklijke School voor Kunst, Techniek en Ambacht. Hij werkt, studeert, is echtgenoot en vader. En niet te vergeten: hij vist.

Niet alleen zijn Antwerpse periode in Vlaanderen laat zijn sporen na in 'ons pa'. Hij kent het werk van Guido Gezelle, Stijn Streuvels, Felix Timmermans, Ernest Claes. Hij citeert er uit en leert mij de boeken van deze klassieke auteurs lezen en waarderen. Die Vlaamse tic heb ik dus van 'gin vrimde'. Merci.