Vandaag is het 9 mei: nog één ochtend en middag zal de Nera ons jachtgebied
zijn. Zo basaal is dat. Want toen de slingerende boombewoner tot jager-verzamelaar
evolueerde, stond onze primitieve voorvader hier met een aangepunte stok te
wachten op de vis. Die spies is inmiddels een hengel geworden en het wachten is
gebleven. Waar zit de prooi? Zelfs onze gids en instructeur 'Hawkeye Osvaldo'
kan niets ontwaren. In de groeiende warmte waden we stroomopwaarts en werken we
aan de techniek. Ik concentreer me tijden het ingooien op het strak houden van
de lijn zowel achter als voor me. Osvaldo telt hardop en roept: 'Hou de hengel
hoog'.De bergen tekenen zich scherp af tegen de blauwe hemel. De dorpjes balanceren boven de afgrond. Naast de rivier is de wei een en al bloemen. Wat een rijk gezicht. We wandelen door dit levende schilderij terug naar de auto voor een lunch onder de bomen.
'Vanmiddag vissen we in het zwembad', zegt Osvaldo. Het gaat om een gedeelte van de Nera tussen twee bruggen waar het gemakkelijk ingooien is. Voor dat traject worden per dag maximaal acht vergunningen verstrekt. Op dit moment zitten de vijf andere houders nog in het restaurant en hebben wij het water voor onszelf. Forellen genoeg. 'Die kunnen schrijven en lezen', geeft meester Velo aan. Dat klinkt bemoedigend. Ik laat de vlieg als een volleerd hengelaar voor de neus van de prooi voorbij drijven. Geen aasje beweging. Ik ga naar het gedeelte waar vanaf de heuvel een stroompje uitmondt in de Nera. Daar moeten ze volgens het boekje zitten. Inderdaad: ik sla een mooi forelleke aan de haak.
Als de routiniers verschijnen, ervaar ik voor het eerst deze week hoe druk het in dit zwembad kan zijn. En wat een joekels hier zitten. Het exemplaar dat door een collega van onze trainer na een mooie inspanning aan de kant wordt gebracht, oogt een halve meter. Volgens Osvaldo is het monster een jaar of vier.
We zoeken een rustiger gedeelte op bij de tweede brug. De stroom is afwisselend van sterkte en richting. Uit de diepte schiet een vis omhoog naar mijn vlieg. De spanning neemt toe. Vang ik nog een tweede exemplaar? Geroep van links: vismaat Jo haalt rustig een forel naar de kant. Als het bruine beestje spartelend aan de oppervlakte verschijnt, blijkt de haak net boven de staartvin te zitten. 'I've got the tiger by the tail', begin ik te zingen.
Daarna is het niet veel meer. De andere vissers zijn onder een boom gaan zitten kletsen. Het is bloedheet en ze wachten tot het moment waarop de vis gaat azen. Dat moment wordt voor ons te laat: vanavond willen we nog terug naar Soriano. We leggen de pannen erop en gaan naar Anna-met-de-fluwelen-blik. Koffers inpakken en vervolgens ‘en route’! Het was weer een schitterende dag in Umbrië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten