Vliegvissen (1); instructie

Is vliegvissen leuk? Geen idee. Ik denk het wel. En daarom vlieg ik op 3 mei 2012 naar Rome om van daaruit richting Viterbo te gaan. In gezelschap van de oud-schoolkameraad met wie ik vijftig jaar geleden hengelde.

Na aankomst rijden we van Rome naar Soriano, zetten de bagage in de B&B en gaan even later aan tafel bij Taverna dei Frati. In overleg met de eigenaar van het restaurant, besluiten we verschillende streekgerechten te proeven die het volgende anderhalve uur in kleine porties voorbij komen. Heerlijk en aan het eind opgeteld 'een beetje veel'. We hebben niet de vraatzucht van Obelix en de schaal met wild zwijn blijft onaangeroerd.

Onze 'leidsman' voor deze week lijkt hier kind aan huis. Met hem zijn we inmiddels in een discussie geraakt over zijn stelling dat vliegvissen een 'style of life' is. Dit in tegenstelling tot het gewone vissen.

Dat laatste kennen we, het eerste - la pesca a mosca' - daarvoor zijn we juist hier. Ons gesprek maakt me in elk geval één ding duidelijk: zonder kennis van de 'vliegen' die bij en boven het water leven, wordt deze vorm van vissen een hopeloze zaak. Je moet eenvoudigweg weten welke 'beesjes' op welk uur van de dag bij juist deze rivier of dit meer prooi kunnen zijn voor forel, baars of wat dan ook. Van Osvaldo Velo hopen we de komende dagen veel te leren.

Dus staan we de volgende morgen om 08.30 uur klaar voor de eerste les: werpen. Mijn vismaat Jo en ik hebben als gezegd vijftig jaar geleden voor het laatst samen gehengeld. Nu bevinden we ons dus aan het Lago di Bolsena om de eerste beginselen van het vliegvissen onder de knie te krijgen. Het lijkt een soort déja vu: toen pa me als kind leerde de werphengel te hanteren, stonden we ook op een grasveld. Nu is het niet anders. Ik bak er niet veel van. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden: ik gooi vooral met mijn hoofd. Zal me wat worden!