Pesca a mosca (4); volksdrama

Zondagmorgen 6 mei is het vroeg dag. We pakken de koffers en verkassen van de provincie Lazio naar de Umbrië. Daar moeten we ons in de buurt van ons volgende onderkomen voor 10.00 uur aanmelden bij de lokale overheid, afdeling visvergunningen. De Nera is als rivier opgeknipt in verschillende stukken en bij elk daarvan mag slechts een gelimiteerd aantal vissers aan of in de rivier staan. Wie te laat is, krijgt geen permissie. Dus droppen we snel onze bagage bij Albergo Umbria in Piedipaterno. En iets voor 10.00 uur melden we ons bij het 'infopoint' om ons te laten registreren.

We zijn op tijd en dan blijkt dat wij als buitenlanders ook over de algemene visakte moeten beschikken. Da's kennelijk een nieuwe regel hier en de eis lijkt in tegenspraak met eerder gebruik. Discussie. Waarna reisorganisator Osvaldo Velo druk aan het telefoneren slaat, terwijl de ambtenaar tegenover hem hetzelfde doet. Dit alles gevolgd en becommentarieerd door drie andere vissers. Het gezag houdt voet bij stuk: ook wij moeten het gewenste document aanschaffen. En wel bij het postkantoor en dat is op zondag gesloten. Osvaldo blijkt tegen zijn zin in plotsklaps mee te spelen in een volksdrama. Deze gebeurtenis blijkt voor hem onverteerbaar en voor het eerst van mijn leven beleef ik in kleur wat het betekent om iemand 'zwart' te zien kijken. Vandaag wordt er dus niet gevist.

Medereisgenoot Jo behoedt onze leidsman voor een fatale implosie met het voorstel om vandaag het programma van dinsdag uit te voeren: een toer langs interessante plekken.

Dus staan we een half uur later in Norcia, de geboorteplaats van St.-Benedictus. Veel kerken en een daarvan overkoepelt de resten van het huis waar de heilige ter wereld kwam. Buiten barst het van winkels die lokale producten aanprijzen. Allemaal hebben ze minimaal één opgezette kop van een wild zwijn voor de toko hangen. We pesten Osvaldo met de opmerking dat hij zojuist nog vervaarlijker keek dan die beesten aan de muur.

Hoog in de bergen van het Parco Nazionale dei Monti Sibillini, met nog wat sneeuw van de vorige week, ligt op 1.452 m. - omgeven door groene valleien - het gehucht Castelluccio. Ook hier wordt nog hard getimmerd aan het wegwerken van de laatste schade die een aardbeving in het najaar van 1997 veroorzaakte. Zo ver het oog reikt is de zacht glooiende omgeving ingericht op de teelt van linzen. Bruin en aarzelend groen. Boomloos ook, op een aanplant na in de vorm van Italië.

De wolken weten rond 15.00 uur over de bergkam te kruipen en het gaat fiks regenen. We zoeken de bron op van de Nera en staan in Castelsantangelo sul Nera in een regengordijn naar twee samenvloeiende stroompjes bronwater te kijken. In Visso moeten we op zoek naar een benzinepomp. Het bordje met 'één van de mooiste dorpjes van Italië' lijkt bij dit natte weer totaal misplaatst.



Osvaldo die inmiddels weer wat meer mens geworden is, monteren we nog wat meer op met de opmerking dat we deze dag waarschijnlijk niet lang in de Nera gevist zouden hebben. En zo rijden we door de derde provincie van die dag - le Marche - naar hotel Umbria. Daar reikt Anna-met-de-donkere-ogen ons de kaart aan voor het avondmaal. Jo zet de cadeau gedane Cannaiolawijn op tafel we klinken op deze dag.
  
We gaan voor het eerst sinds ons verblijf hier op tijd onder de wol, met de verwarming op acht. Gelukkig is er na een aantal dagen weer wifi. Ik speel op mijn kamer tot middernacht Wordfeud en Draw Something: uit en toch thuis.