Bonaparte, Loew & Lambooij

Mijn oma van moeders kant woonde regelmatig bij ons in huis. Je kon haar verhalen onmogelijk missen: ze praatte graag en veel. En dan overal ook nog, ook nog. Zelfs als ik op het toilet zat, bleef ze voor de gesloten deur gewoon doorratelen. Zeker twee van haar kleinkinderen doen dat ook: een van mijn zusjes en ikzelf. U bent gewaarschuwd.

Van oma weet ik dat wij een soldaat in de familie hebben die bij Waterloo vocht. Als kind nam ik aan dat ie in het leger van Napoleon diende, maar het tegendeel is waar. Hij hielp mee om die keizer te verslaan! De goede man is daardoor zelfs nog op een schilderij gekomen van de Bossche kunstenaar Petrus Marinus Slager. Op de afbeelding hiernaast is Jacobus Henricus Lambooij, want over hem hebben we het, afgebeeld met zijn linkerwang tegen het vaandel. Aan zijn ogen te zien, komt de hele film uit zijn jonge jaren weer in gedachten voorbij.

Hij is mijn oma's opa. Als hij op 18 juni 1815 deelneemt aan de slag die de toekomst van Europa wezenlijk verandert, is hij 20. Het is moeilijk om de jongeman van toen terug te zien in die veteranenkop van 60 jaar later, een jaar voor zijn dood. Als hij op 11 september 1876 sterft, is hij net twee jaar drager van 'Het zilveren Kruis met de Vijf Armen'. Maar hij kreeg dat dan nog bij leven.

Als ik 'm zo zie staan, dan denk ik dat zijn vrouw hem kwiek gehouden moet hebben. Een triviale grap natuurlijk, maar zij is wel 23 jaar jonger als ze - hoogzwanger - op 6 april 1839 met deze barbier én oud-strijder trouwt. Samen krijgen ze tien kinderen. Catharina Loew of Löw komt uit Weiler-la-Tour, Luxemburg. Later leidt dit feit via de vertelkunst van oma Kaat van den Broek-Lambooij tot het verhaal van onze 'Franse komaf'. Het scheelt een paar kilometer.

Wanneer mijn oma het had over háár oma, zei ze: 'Dè schrefde as Loewie mee twee puntjes'. Waarom die aanwijzing, dacht ik als kind? Schreef je het dan anders dan de naam van haar zoon Louïs? Pas veel later snapte ik haar spellinguitleg van de naam Loew of Löw.

'Iedereen' in de familie kent dit verhaal. Aan het schilderij wijdde het Kringnieuws van juli 2003 een uitvoerig artikel: http://issuu.com/studiovanelten/docs/kringnieuws-juli-2003
Een in mijn ogen belangrijke aanvulling hierop kwam - via twee nichtjes - 'postuum' van mijn peetoom Jan van den Broek: http://issuu.com/studiovanelten/docs/kringnieuws-januari-2004

Op een aantal plekken heb ik een deel van oma's verhalen en die van ome Jan vorm gegeven. Vertellers in je familie? Koester ze. Ze geven een toekomst aan jouw verleden.