Vandaag loop ik de 'Ruta de los Molininos en Samieira'. Een wandeling langs 23 voormalige watermolentjes. De tocht begint bij het strand van Samieira, wat in het Spaans 'Santa Maria' is.
De bedoeningen waren tot 50 jaar geleden nog in bedrijf. Ze maalden graan. Naar het schijnt dag en nacht in het hoogseizoen. Nu behoren ze tot het Gallisisch cultureel erfgoed. Het merendeel lijkt aan restauratie toe. Ze liggen als parels van een ketting langs een stroompje. 's Morgens belt de eigenaar van hotel Linares nog naar het stadhuis van Poio met de vraag of er een molen kan draaien. Helaas is het zo'n droge periode dat er te weinig water is.
Na het laatste exemplaar loop ik naar een aantal hooggelegen plekken met fraai uitzicht over de schitterende baai. De stranden lichten op in de zon. Op een daarvan zag ik voor ik aan de molentocht begon een interessant schouwspel. Zo'n 100 vrouwen liepen met bakken op wielen en met harken richting vloedlijn. Bij eb gingen ze schelpdieren verzamelen. Die zouden vervolgens 24 uur verwateren, om daarna 'gezuiverd' door de visserscoöperatie verkocht te worden.
Ik kom zojuist terug uit het restaurant van dit familiehotel. Eten kan hier ook, maar dan wel op verzoek vooraf. Er is een dunne scheidslijn tussen keuken en klanten. Veel groente, lekker vlees en 'gele wijn'. Die komt in tegenstelling tot de witte wijn uit de eigen streek. Sterker nog: de eigenaar zelf is de producent van deze drank. Daarna schenkt hij een 'blanco', geen wijn, maar wat in Italië een grappa genoemd wordt. Het is weer bijzonder lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten