Vanavond eters. En dan wil ik niet steeds in de keuken staan, als de gasten er zijn. Dus zo veel mogelijk tevoren doen: mise en place. Op een redelijk vroeg uur verwijder ik bij een viertal vleestomaten de harde groene stukjes en de pitten. Het vel laat ik zitten, gewoon uit luiheid. Het eindresultaat moet worden 'tomate frito, estilo casero'.Je kunt het in elke (Spaanse) supermarkt kopen. Het is een dikke gelei die voor allerlei doeleinden gebruikt wordt. Bijvoorbeeld als smeersel op stukjes stokbrood. Lekker en handig. De toevoeging 'casero' wekt de suggestie dat moeder thuis achter het fornuis heeft gestaan. Dat dit in werkelijkheid nog steeds gebeurt, blijkt uit het aantal digitale varianten dat ook op dit recept bestaat.
De bereiding is eenvoudig. In de olijfolie fruit ik een gesnipperde bosui en wat teentjes knoflook. In stukjes gesneden volgen de schoongemaakte tomaten. Dan zout, peper en een snufje hierbabuena (gedroogde munt) toevoegen, plus een suikerklontje om de bittere smaak weg te halen. Dit alles laat ik een uur indikken. Als de substantie niet langer waterig oogt, gaat ze in de keukenmachine. De op smaak gebrachte gladde saus laat ik afkoelen; peuzelhapje één kan ik afvinken.
Wie dat schoonmaken van die tomaten te veel werk vindt, pakt gewoon een blik 'pomodori pelati'. Niet echt 'estilo casero', maar het smaakt ook prima.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten