De afgelopen weken in Spanje had ik één favoriet toetje: arroz con leche. Ik heb me d'r klem aan gegeten. Vandaag is een dag om lekker achter het fornuis te staan. Nationale feestdag in Frankrijk, hoogzomer dus en hier is spontaan de verwarming aangeslagen. De keukenruiten doen dat ook want ik kook rijst en buiten is het herfstig fris.Mijn moeder maakte ook zoiets, maar dan zonder melk: droge witte rijst met kaneel. Om onze darmen weer te laten wennen na een nacht op de wc-bril. Misschien dat ik daarom lang die 'arroz con leche', inclusief kaneelstrooisel negeerde. Kennelijk is inmiddels de traumatische herinnering optrokken en ben ik nu fan van dit klassieke dessert. Maar 's kijken of ik er ook of Facebook vriend van kan worden.
En natuurlijk hoort bij deze nahap een verhaal. Veel dingen uit de Spaanse keuken laten zich herleiden tot een Moorse oorsprong. Ook hier zijn er lieden die dankzij het gebruik van vanille en kaneel een arabische oorsprong logisch vinden. Aan de andere zijde van het spectrum staan de 'specialisten restverwerking'. In hun ogen prevaleert de praktische instelling, waarbij overgeschoten rijst en de koe in de stal de belangrijkste rollen spelen. Overigens bestaan op het recept de nodige varianten.
Hoe dit ook zij: ik kook een kopje rijst. Als die gaar en afgegoten is, gaan daarbij vijf kopjes volle melk die ik aan de kook breng. Toegevoegd worden: wat zout, een stokje kaneel, idem vanille en bij gebrek aan citroenrasp een theelepel Chivers Lemon Curd (smooth). Dit staat het volgende uur op een sudderplaatje. Af en toe wat roeren. Tevreden over de smaak giet ik de inhoud in kommetjes en strooi ik over de bovenkant kaneel.
Die kommetjes staan nu in de koelkast en ik tel de uren tot het avondeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten