La cocina (4); gazpacho

Als ik op dinsdagmiddag 19 april door het Bossche Broek richting St.-Michielsgestel skate, denk ik aan ons moeder. Of eigenlijk meer aan een uitspraak van haar: 'Ge moet hitte mee hitte bestrije'. Dan zette ze de gloeiendhete soeppan op tafel terwijl buiten de mussen van het dak vielen. Zo warm is het vanmiddag nog niet: 25 graden en thuis staat de gazpacho in de koelkast.

Moeder had in onze ogen gelijk. We aten de soep terwijl het zweet in onze nek kwam te staan en daarmee leek het buiten gelijk een stuk draaglijker. Als het zondagse soep was, bewaarden we het vlees, de groente en 'het dik' tot het laatst. Dat mengden we met picalilly en verlengden daarmee de eerste gang. 'Het dik' - de vermicelli - mocht niet in de soeppan overblijven tot de volgende warme maaltijd. De stengeltjes werden op maandag vers toegevoegd aan wat van zondag restte. Later begreep ik waarom, toen ik meeat met huishoudens waar de sliertjes ook op de tweede dag vrolijk meegekookt werden om vervolgens als stukjes witte snot in je soep te drijven. Dank mama, voor je inzicht.

Koude soep heeft ze nooit gemaakt. Inmiddels weet ik dat ook daarmee de hitte te bestrijden valt. Ik verheug me knarrend langs de koeien bij Haanwijk al op de gazpacho. Daarvoor heb ik vanochtend vier flinke vlezige trostomaten ontveld en ontpit, twee middelgrote rode puntpaprika's en een komkomertje gewassen en van zaadjes ontdaan. Dit alles werd vervolgens met drie teentjes knoflook gepureerd en in een schaal gedaan. Daarbij ging een theelepeltje azijn, een lepel olijfolie, zout, peper en een (in wat heet water opgeloste) runderbouillonblok. Dat laatste is misschien niet origineel en zonder dat heb je wat meer zout en peper nodig.

Voor ik om 19.15 uur de soep opdien, doe ik er nog wat fijngesneden stukjes jamón serrano en komkommer bij. Daarmee gaat die gazpacho al een beetje richting 'salmorejo', een stevigere en gevarieerdere gazpachovorm. De koude soep blijkt, met wat stukjes brood in de tuin genoten, opnieuw een heerlijk zomergerecht.