Ons moeder

Op donderdagavond 7 april drijf ik lui in een zwembad met zout water. Handen achter het hoofd, dobberen, kijken naar de sterren. Loom en ontspannen: het ultieme saunagevoel. Zo zou het in de moederschoot geweest kunnen zijn, denk ik.

Mijn moeder stierf op 22 oktober 1975, bijna 72 jaar oud. Jong nog, vind ik nu. Riek van den Broek, ik denk dat ik het dagelijks over haar heb. Niet constant en niet uitgebreid, maar het 'Zoals ons moeder gezegd zou hebben', gevolgd door een typerende omschrijving in het Bosch, ligt in mijn mond bestorven. 'Kaatje', noemden we haar, naar haar moeder 'de ouwe Kaat'.

In oktober 2010 lag een van mijn zussen erg slecht en ze was druk in de weer om haar afscheidsdienst voor te bereiden. Daarvoor had ze ook een foto nodig van haar geboortehuis. Niet alleen dat van haar overigens, want ook mijn jongste zus en ik werden daar - Achter het Stadhuis 7 - na haar nog geboren. Ik vond twee opnames op de website van het Bossche Stadsarchief en stuurde haar die exemplaren toe.

's Avonds belde ze me op. 'Witte wie op dieje foto staot? Nouw? Ons moeder!' Haar kinderen hadden de originele prent uitvergoot en als screensaver op haar laptop gezet. Toen had ze ons moeder op die bewuste dag in 1932 door de gordijnen zien staan kijken naar de fotograaf van 'Fotopersbureau Het Zuiden'. 'Zô stond ze altijd als wij buite speulde', zei mijn zus. Later bedacht haar jongste zoon dat zijn oma, die toen 28 jaar was, op dat moment zwanger moest zijn van de zus die nu zou gaan sterven. We kregen kippenvel en vonden dat dit geen toeval kon zijn.

Zwevend in het water kijk ik opnieuw naar de sterren. Ons moeder zou gezegd hebben: 'Vergit nie dè'k jullie alle zes nege maonde onder m'n hart gedraoge heb'. Dat schept een band, voor over het leven.