Nelly jarig (4); 'aan tafel'

Vandaag 24 april is mijn zus Nelly jarig en al heel de nacht komt de hemel naar beneden. Van regen, harde wind en zelfs onweer heb ik niets gemerkt: goed geslapen. In elk geval baggerweer dat het plan schrapt om Milaan te bezoeken. Doezelen.

Zus, man en kinderen wonen sinds juli 1967 in dit land. Nederland is in al die tijd voor niemand verdwenen. Al is het maar dat drop, boerenkool, nasi en meer van dit soort basale zaken nog steeds populair zijn bij 'onze' landverhuizers. En dan vandaag zoiets als de verjaardag van Nelly: die wordt hier en famille gevierd. Het was toentertijd - zegmaar - een ontdekking dat Italianen meer aandacht geven aan iemands naamdag, de ‘onomastico’. En later nog dat 1 mei hier een serieuze 'feestdag' is, tweede pinksterdag ontbreekt en Sinterklaas niet bestaat.

De naamdag is geworteld in de katholieke achtergrond van dit land waar 'iedereen' rooms is. Of in elk geval was. Dus voor alle Anna's die hun roepnaam danken aan de H. Anna, is 26 juli - de dag die aan deze heilige gewijd is - een gedenkwaardig moment. Gedenkwaardiger hier dan de eigen verjaardag. Een vreemde gewoonte voor ons Nederlanders en tegelijkertijd 'acceptabel' voor wie in de Bossche St.-Jan een kaarsje opsteekt bij Maria, de dochter van de heilige Anna.

Mijn geëmigreerde familie is een soortement tweesporenbeleid gaan ontwikkelen. Zeker toen 'de aanhang' groeide en er kleine halve-Italiaantjes op de wereld gezet werden. Dus heeft mijn zus de naamdagen van haar kleinkinderen op de kalender staan. En viert die generatie vandaag oma's verjaardag zoals de 'Nederlandse' jong dat doen.

Dus gaat heel de bubs 's avonds om 20.00 uur aan tafel in een restaurant 'om de hoek'. In Nederlandse ogen een overbelichte gelegenheid waar het er informeel aan toe gaat. Waar niet meteen een scholier voor je neus staat met de vraag dan wel bevel: 'Wat drinken?' Waar het bedienend personeel de menukaart uit het hoofd kent, niks in de keuken hoeft te gaan vragen en nog gewoon de pensioengerechtigde leeftijd kan bereiken. Ook vanavond heb ik overigens weer het gevoel dat in een restaurant als dit alleen familieleden werken.

Mijn zus krijgt cadeautjes en is duidelijk ma en oma, 'la mamma' en 'la nonna'. Niemand die het in zijn of haar kop haalt om 'Lang zal ze leven' te gaan zingen'. We eten, drinken, kletsen en als Italianen een eigen woord voor 'gezellig' zouden kennen, is dat zeker van toepassing zijn op deze bijeenkomst.

Ik bevind me in de schoot van mijn familie en geniet enorm van wat dit allemaal betekent. Proficiat zusje!

Met Google is het zo gevonden: de naamdag van mijn zus wordt gevierd op 29 juni. En die van mij? Ook opgezocht: 13 juli. Nooit geweten; weer wat geleerd: zo verlegt reizen de horizon.