De afgelopen periode kreeg ik de indruk dat half Nederland met de sporen van een meniscusingreep rondloopt. Zo gaat dat. Wie zijn pols breekt, komt ook bosjes medelijders tegen. Het maakt je eigen situatie minder dramatisch. En ik zal zwijgen over wat anderen mij vertelden over hun ruggenprikervaring. Ging me bijna schuldig voelen over mijn ‘fluitjevaneencentverdoving’.
Vanmorgen dus het openbeenboek gesloten. Als ik van huis vertrek, skate ik richting Postweg. In tegenstelling tot wat de naam suggereert, gaat het om een nieuw stuk weg. Het fietspadasfalt is babybilletjesglad: al te veel klunen hoeft nou ook weer niet meteen. Met de zon in de rug en een frisse bries voor 'zeil' ik richting Loonsebaan. Op de afslagen ga ik links of rechts beentje-over. Beweging en sensatie zijn bekend en tegelijk ook nieuw. Ik fotografeer mijn schaduw op pad en berm.
Toen ik vier was, namen twee vrijers van mijn zusjes me mee naar de bevroren de IJzeren Vrouw. Tussen die mannen ‘meegesleurd’ leerde ik snel schaatsen. Als ik naar beneden kijk, zie ik nog twee schoenen met vastgestrikte botjes over bekrast ijs gaan. Een mooiere sport dan deze zal er later voor mij niet bestaan.
Gisteren zette ik mijn fiets bij de bieb. In het rek. En het viel me op dat de rijwielen tegen het gebouw de stoep wel erg smal maakten. Één dag in de rolstoel is al voldoende om de blik bij te werken. Als later een elektrische variant het hoofd van een kleine file vormt bij De Oude Dieze, snap ik dat: de stoep rechts is eng bemeten.
Ik ben blij met de ruimte. Kijken wat het weer morgenvroeg doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten