Winkelloos verlangen

Nog niet eerder logeerde ik in een Europees dorp zonder winkels. En dat zo dicht bij huis. Hier ga je vergeefs om vers brood, aardappels, groente, vlees, drank.

Goed, er is een zaak tegenover ons hotel. Daar kan je skikledij kopen, plus een krant. Da's vanzelfsprekend wel een winkel. Gegeten heb je daarmee nog niet: primaire inkopen doen de mensen elders.

Altastenberg leeft van het toerisme. Ons tijdelijke onderkomen staat met zijn neus op een skipiste. Het was een goed sneeuwseizoen, vertelt de hoteleigenaar. Ook bij hem is zelfs geen ansichtkaart te koop. Wel een wandelkaart. Geplastificeerd, wat iets zegt van het klimaat.

We zijn hier om te wandelen. Ik ben benieuwd hoe mijn linkerknie zich houdt. Precies twee weken terug is daarin de binnenmeniscus bijgeknipt. Sindsdien heb ik nauwgezet 'gerevalideerd'. Hoe ongewoon wordt de vanzelfsprekende fysieke functie als deze even hapert. Het bijzondere van iets of iemand valt op bij afwezigheid. Vervolgens dient het verlangen zich aan.

Direct na aankomst al verdwijnen we tussen de bomen. Alsof we op deze hoogte klimatologisch drie weken terug gaan: zelfs nog geen groene waas valt waar te nemen. Wel blijkt op veel plaatsen in het Sauerland de verwoestende werking hier vijf jaar geleden van de storm Kyrill nog zichtbaar. Hectares jonge aanplant.


Het gekozen pad blijkt een oude verbindingsweg richting Keulen, door de eeuwen heen gebruikt door handelaren en pelgrims. De houten banken zijn van latere datum. Bemoste hoekjes met een hoog 'Sehnsucht-gehalte' kunnen zo het decor vormen voor een verfilming van 'Die Leiden des jungen Werthers'.

De eerste wandeling verloopt prima. Heuvelopwaarts vormt helemaal geen probleem. Daarna nog even bij de sportwinkel langs: deze heeft goede bergschoenen in de aanbieding. Mijn Italiaanse stappers zijn na tien jaar intensieve dienst profielloos geworden. Levensgevaarlijk, heb ik onlangs op Tenerife gemerkt. Even later loop ik op de nieuwe aankoop naar het hotel. Het bier wacht.

Zwart Bayreuther Landbier. Naast rust, goede sfeer en de uitstekende keuken een sterk punt van Landhotel Altastenberg. Heerlijk, deze drank. Daarvan wil ik best wat flessen of blikjes mee naar huis nemen. Valt dat te regelen zonder buurtsuper? ‘Thuis smaakt het altijd minder’, zegt mijn vrouw. Dat is vaak zo dus kijk ik het meisje achter de bar nog eens aan. Met een glimlach zet die snel weer zo’n mooi glas-met-schuimkop voor mij op tafel. Het verlangen klopt in Den Bosch wel weer bij mij aan. Zeker weten.