Arcos de la Frontera

Veel plaatsnamen in Andalusië eindigen op 'de la Frontera'. Dat toevoegsel herinnert aan de herovering van het land op de Arabieren. De Spanjaarden hadden er  - na de invasie van 711 - tot 1492 voor nodig om hun land weer onder eigen beheer te krijgen. Het grensgebied verplaatste zich voortdurend, vandaar 'Frontera'.

Arcos is een oude stad. Volgens de overlevering gesticht door Noë of Noach, bekend van 'De Ark'. Vandaar. Het ligt als een vesting hoog op een heuvel, een strategische positie en vanaf ver te zien. Een mooi gezicht.

Zoals zowat steeds in deze streek, kreeg het vorm tijdens de Moorse tijd. Het latere bruine fort contrasteert in kleur en vorm met de rest. Ook de nabijgelegen donkerdere Mariakerk bevestigt de herovering door de katholieke troepen.

De bovenstad is een wirwar van straatjes. We wandelen er op twee momenten van de dag. Op 1 augustus in de vooravond en op de derde na zonsondergang. Arcos onder de sterrenhemel krijgt mijn voorkeur.

Op 3 augustus zitten we na het eten om 22.15 uur vooraan op de Plaza del Cabildo voor een optreden tijdens de Velá Flamenca de las Nieves. Weer zangers en zangeressen, op een toneel, opgesteld tegen het verlichte decor van fort en kerk. Aangekondigd voor 22.30 begint het om 23.00 uur. Zoals eerder in Jédula vind ik het begeleidende gitaarspel boeiender dan het gezang. Ik moet kennelijk nog wat leren, want het publiek is enthousiast.

Dus ga ik wat wandelen terwijl de anderen nog blijven kijken. Ik maak de nodige foto's van witte straatjes waarin hanglampen een gelig-wit licht uitstralen. Ik ben terug op het plein wanneer de burgemeester met een praatje voor een onderbreking zorgt. Na hem vertelt nog iemand een verhaal. De bar achter op het plein krijgt het er maar druk mee. Dan is het echt pauze. Mijn Amerikaanse familieleden houden het nu ook voor gezien: we gaan naar de auto en rijden naar ons rustige hotel in Jédula. Onderweg bespreken we de haalbaarheid van de formule 'McTapas', een onderwerp dat ons al dagen weet te boeien.