Langzaam maar zeker verandert het landschap. De sinaasappelplantages, onderbroken door ogenschijnlijk wat rommelig gebouwde dorpjes, gaan over in vlakke graanvelden. Na de lunch gaat het heuvelen: rotsen en bossen. We klimmen en dan verschijnen weidse vergezichten. Olijfaanplant na olijfaanplant. Wat moet hier een olie geproduceerd worden.
De grens met Andalusië. Het is 30°C. Een blauwe lucht met in het westen boven de bergen wat schapenwolkjes. Het aantal witte huizen en huisjes neemt toe. Niet dat er veel bebouwing is, want het land is leeg, evenals de weg. Úbeda komt in zicht.
De kamer in hotel La Paz blijkt een balzaal. Ook de ruimte om te badderen is enorm. Bij de balie vragen we adressen van restaurants. Opnieuw krijgen we de wedervraag: ‘Toeristisch of lokaal?’. Uiteraard 'lokaal', wat ook te begrijpen valt als ‘goedkooop’. Al snel heeft de gastheer enthousiast de plattegrond vol namen gezet.
Eerst het centrum bekijken. Dat doet compact aan dankzij een aantal rijke families werd dit voorzien van de nodige aandachttrekkende wereldse en religieuze gebouwen. Het oudste gedeelte ligt op een rotspunt en heeft alle kenmerken van een 'pueblo blanco', een wit dorpje. En speciaal voor deze kleine stadjes zijn we hier.
Na de eerste stop met glas-en-tapa komen we op een plein met parador en kerken. Er wordt druk getrouwd en we tellen drie bruidsparen in vol ornaat. De gasten glimmen.
Het is lekker van temperatuur als we om 22.30 uur de volgende aanwijzing op de kaart volgen. In elkaars buurt bevindt zich een aantal goed gevulde terrassen waar bij elk glas een tapa van het huis geserveerd wordt. 'Tapear' heet zo'n culinaire rondgang. We bezoeken er drie en voelen ons daarna geheel voldaan. Na middernacht wordt er nog druk gegeten als we hotelwaarts gaan. Morgen richting Ronda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten