Ronda

Toen, begin mei 7-8 jaar geleden, was ik hier bij slecht weer. In de Sierra Nevada hing een dikke mist en later kwam er ook nog flink wat sneeuw. We zochten ons heil vooral in beschutte plaatsen. Nu is het warm en schijnt de zon volop en krijg ik de kans om echt in Ronda rond te wandelen. Er is genoeg te zien.

Het stadje staat bekend als het mooiste exemplaar van de zogenoemde 'pueblos blancos'. Doorsneden door de imposante kloof van de Tajo, bestaat het uit een oud en een nieuwer gedeelte. De eigenaar van Hostal Doña Carmen tekent op de kaart aan waar we lekker kunnen eten. Het oude gedeelte scoort niet in zijn opsomming: 'Goed voor toeristen', is zijn commentaar. Zijn waardering blijkt in de volgende dagen zeer waardevol: lekker, authentiek en betaalbaar.

Al gaan we er dan niet aan tafel, de oude stad blijkt bijzonder interessant. Stille pleinen, imposante gebouwen, vergeten straatjes en doorgangen, een imposante kerk bij de resten van de stadsmuur. En niet te vergeten het 'Arabische badhuis'. We bezoeken het allemaal. Ook de 'Tuinen van de Moor', waar we de zogenoemde mijnen afdalen tot aan de voet van de machtige kloof. Een indrukwekkend zicht op de rivier en de hoge wanden is onze beloning. Stukje bij beetje wordt duidelijk hoe in de Arabische periode de inwoners in deze versterkte omgeving leefden.

Buiten de stad klauteren we naar de oude watermolens van latere tijd. Of eigenlijk naar de ruïnes daarvan. Er staat ook een Moorse poort met een boog in de vorm van een hoefijzer. Dit verschijnsel zullen we de komende dagen nog veel tegenkomen in allerlei gebouwen.

Ronda spreekt ons aan. Zeker als we wegblijven uit de toeristische Carrera Espinel en doorgaande weg tussen de oude en nieuwe stad. Direct daarbuiten is het rustig en zonder opsmuk. In de avond biedt het hoge pad boven de kloof naar alle zijden een groots uitzicht met machtige zonsondergangen.

We boeken een dag bij in het hostal en maken vanuit de stad een tocht in de omgeving. Hiervoor gaan we vroeg op pad om de grote middaghitte voor te zijn. In Zuid-Frankrijk had ik het dagritme al wat verlegd en hier vraagt het weer om nog meer aanpasingen. Dus gaan we vroeg op pad, en houden van 15.00 tot 19.00 uur siësta. Met airco en wifi. Mijn nichtje blijkt net zo'n internetfreak te zijn als ik. Een aangename gewaarwording. Om 19.30 uur gaan we weer naar buiten om rond 22.00 uur uit te zien naar een eetgelegenheid. Uiteraard eentje van de aanbevolen 'lekkere lijst'.