Valencia

Op 26 juli 2012 rijd ik om 08.00 uur weg bij mijn familieleden uit Chalabre en ga richting Andorra. Een route-met-een-groen-randje voert me de Pyreneeën over. Ik kies vanaf nu voor de trajecten met de tunnels om zo snel mogelijk op te kunnen schieten. Aan de Spaanse zijde bevindt zich een weids dal met grandioze vergezichten.
Vóór Barcelona komt een gekartelde kam in zicht: een schoolvoorbeeld van karstgebergte. Borden geven de naam aan: Montserrat. Nooit geweten dat deze loosterberg zich hier bevint. Een uur later tref ik op het vliegveld van Barcelona mijn nichtje en haar man. Ze wonen in San Diego, Californië. Wéér familie, nu van mijn kant. Van hier tot aan Sevilla zullen we samen verder reizen.

In de namiddag bereiken we Silla, een voorstadje van Valencia. Nu is - na wat uren Catalaans - het Valenciaans overal op borden aanwezig. Pension Lucimar is snel gevonden, waarna we een wandeling maken.

Luz y Mar, Licht en Zee. Die laatste is heel in de verte te zien. Later blijkt op de rekening van dit tijdelijke verblijf de naam Hotel Poble de Silla te staan. Ik gok als vertaling op Pueblo de Silla.

We eten in ons hostal  het menu van de dag: gazpacho, gefrituurde ansjovis en een puddinkje. Traditioneel en lekker. Daarna pitten met de airco op volle toeren.

Om het onszelf gemakkelijk te maken gaan we de volgende dag met de trein van Silla naar Valencia. Een ritje van 20 minuten tot het Station Noord. Enige verwarring, want waar moeten we verder naar Centraal? Om het gemakkelijk te maken is Noord ook Centraal. Een prachtig gebouw in Jugendstil. We halen een plattegrond, ik ga met nichtlief op de foto voor het stadhuis en we lopen van mooi gebouw naar mooi gebouw. De overdekte 'lekkere markt' is indrukwekkend. Lekker buiten lunchen: tapas. Daarna beklim ik met mijn nichtje een oude stadspoort voor een magnifiek uitzicht. In de trein terug denk ik: mooie wandeling door een centrum dat op verschillende plaatsen door wat dan ook 'geleden' heeft. Franco heeft ook deze weerspannige stad flink op zijn falie gegeven.

In Silla is het 's avonds groot feest op het kerkplein achter mijn tijdelijke onderkomen. Eerst eten we op aanwijzing van een jong koppel-met-kind in een goed restaurant. Bij het weggaan complimenteer ik de heer achter de bar. Ja, zijn dochter had al gebeld dat er buitenlands bezoek zou komen. Prachtig.

Op het plein zien we geen andere toeristen en zoiets stel ik altijd op prijs. Authenticiteit, dus. Ik geniet van de optredens van een reeks flamencodansgroepen. Grappig zijn de inspanningen van de jonge kinderen. Ook volg ik de reacties van mijn aangetrouwde neef die voor het eerst in Spanje is. Mexico is hem erg vertrouwd, wat de gewenning vergemakkelijkt.

Een halfuur na middernacht ga ik naar mijn kamer. De muziek stopt een uur later en tegen die tijd heb ik ook dit verhaal geschreven.