Aswoensdag

Vanuit de autoradio klinkt een interview met Victor Reinier. Hij beantwoordt vanwege zijn veronderstelde bekendheid met Maastricht vragen over het carnavalsfeest in Limburgs hoofdstad. De acteur houdt zich enthousiast op de vlakte. Spreekt wel zijn bewondering uit over het gemak waarmee daar vijf dagen achtereen gedronken wordt. Over de veronderstelling bij de ondervrager dat Oeteldonk geen straatcarnaval zou vieren, laat hij zich niet uit. Misschien wordt het tijd voor een ‘Flikken Den Bosch’. Of moet hij een uitnodiging krijgen van het gemeentebestuur om hier volgend jaar tijdens carnavalszondagmorgen op het bordes te komen staan.

De programmamaker weet te vertellen dat Oeteldonk dit jaar twee prominenten feestneuzen moest missen: Onno Hoes en Albert Verlinde. Die waren uiteraard in Maastricht, waar het duo zelfs bij een friettent gesignaleerd zou zijn. Een bezoek aan zo’n faciliteit kan meer dan verstandig zijn (zie blog Oeteldonks (7); vètten hap). Het geneuzel over carnaval door een stelletje onwetenden leidt me af. Daardoor rijd ik de handige afslag Rijswijk voorbij en moet uiteindelijk door Den Haag ‘ploegen’ om bij mijn afspraak te komen.

Aswoensdag in Den Haag, da’s nog eens andere koek. Hier geen haringhappen. ‘Flauwekul ook’, roep ik voor een stoplicht bij de Bierkade. Carnaval moet op dinsdagavond om 24.00 uur stoppen, en daarmee afgelopen. Niks haringhappen. De pauzes bij alle verkeerslichten aan de Pletterijkade brengen mij niet tot een ander standpunt. Ook op de Rijswijkseweg krijg ik voor elke straathoek echt álle gelegenheid om na te denken over argumenten vóór het haringhappen. Zelfs zo dicht bij zee krijg ik niks bedacht. Grote kans overigens dat Hoes & Verlinde volgend weer naar Oeteldonk komen. Afgelopen dagen heb ik Roderick van de Mortel, burgemeester te Vught én voormalig Bosschenaar, erg vaak in Oeteldonk gezien. En gelijk heeft ie!

Mijn afspraak stelt voor om in Delft te gaan eten en ook zij heeft gelijk. Haarscherp weet ze m’n zwakke plekken te vinden en om iets over 20.00 uur melden we ons voor het gereserveerde tafeltje bij café-restaurant De V. Bij onze entree verwacht ik een algemeen ‘Daar is ze weer’ te moeten aanhoren, want mijn tafeldame lijkt hier de laatste tijd een abonnement te hebben. Gelukkig wordt zij ook zonder zonnebril niet herkend en kunnen wij ongestoord de kaart bekijken en ons aan de conversatie wijden. In hetzelfde gezelschap was ik hier op 11 oktober 2010 en toen mocht ik kennis maken met de nauwelijks te evenaren ‘wontons gevuld met chocolade’. Zó ver is het nog lang niet, want ook hier begin je niet met het toetje.

Hadden we dat nou maar wel gedaan, want als we via een heerlijk voorgerecht (vis) en de smaakvolle hoofdschotel (vis) bij het dessert komen, voelen we ons al redelijk voldaan. Ik heb het gebrek aan groenten van de afgelopen dagen ruimschoots ingehaald. Bovendien kom ik zónder alcohol en mét vis vanavond aardig in de buurt van het originele gevoel op de woensdag ná carnaval.

De wontons zijn verrukkelijk. Inmiddels kan ik ze zelf ook aardig maken (zie blog Kommervet), en we bespreken de verschillen. De volgende keer koop ik de diepvrieswontonvellen een maatje groter om meer opslagruimte te krijgen. We vragen ons af wat deze vulling nou net iets smeuïger maakt. Gebruikt de kok een hoogwaardige pure chocopastavulling van De Bijenkorf?

Door dit gesprek-op-niveau vergeet ik dat Den Bosch op hetzelfde moment tijdens de Oetelsdonkse afterparty zwelgt in het haringhappen. Beter is het om verre te blijven van deze zogenaamde traditie. Aan onze tafel aan de Delftse Voorstraat - stad van Oranje - ervaar ook ik mijn gelijk. 's Nachts slaap ik de slaap der rechtvaardigen.