La cucina (1); spaghetti aglio, olio e peperoncino

Op 17 maart bestaat ‘Verenigd Italië’ 150 jaar. Een jonge natie dus, met een oude geschiedenis. Je ziet hier overal programma’s die de lokale festiviteiten aankondigen. In het dorp waar wij nu zijn, roept het overzicht de sfeer van een Koninginnedagviering op. Alleen hebben we te maken met een republiek, waar een schertskoning in het zadel zit. Weliswaar lijkt ie elk ogenblik van zijn knol te kunnen tuimelen, maar hij is taai. Hij heeft wel een beschadigd gezicht opgelopen, ook letterlijk, want dezer dagen loopt Berlusconi in het tv-beeld rond met een flinke pleister op zijn linkerwang.

Buiten België ken ik weinig beschaafde Europese landen waar de regionale versnippering zo groot is als hier. Eén ding houdt de mensen in elk geval verbonden: de overal aanwezige waardering voor de ‘spaghetti aglio, olio e peperoncino’. Net zo populair als onze ‘uitsmijter’ en even snel op tafel te brengen. Wat je nodig hebt is uiteraard (voor twee personen) 180 gram spaghetti, vier knoflooktenen, vier eetlepels olijfolie en een rood pepertje.

Rond de bereiding van deze snelle hap bestaan in dit land heel wat mythes. Bijvoorbeeld over de teentjes knoflook dit je volgens de een gewoon in kleine stukjes mag snijden, terwijl de ander ze met de bolle kant van een lepel plet, dan wel in de hand kneust. Het pepertje wordt universeel in kleine ringetjes gesneden.

Kook de spaghetti in ruim water (met zout en een pietseltje olie of boter). Doe tegelijkertijd de olijfolie in een pannetje en laat hierin de knoflook en het pepertje op een laag vuurtje zachtjes smoren. Dat laatste is een must, want deze aanpak zorgt ervoor dat de olie langzaam de (pittige) smaak van de ingrediënten weet te absorberen. Bovendien wordt gebakken knof bitter. Als de spaghetti beetgaar is, giet je ze af en gaat ze terug in de pan. Giet daarover de olie met toebehoren en hussel het geheel op een vuurtje snel door elkaar. Voeg naar keuze wat zeer fijngesneden peterselie toe. Opdienen op voorverwarmde borden en met een vork vlot naar binnen werken. Smullen.

En de geraspte parmezaanse kaas? Sommige familieleden proberen me al jaren te overtuigen van het feit dat veel van hun mede-Italiaanders de toevoeging van kaas gelijkstellen aan de moord op dit kleine culinaire erfgoed. Een neef van me eet zelfs uit principe geen brood bij welke pastamaaltijd dan ook. Ik laat de beslissing over het gebruik van deze zaken aan ieders eigen geweten over. Ik vind die kaas erbij wel lekker. Tegen het drinken van een droge witte wijn bij dit heerlijke gerecht leeft hier geen overwegend bezwaar. Sterker nog: eerder is het tegendeel dagelijkse praktijk. Smakelijk!

Nota bene: toen ik deze pittige spaghetti voor het eerst at, had de kokkin (mijn aangetrouwde nicht) een gekookt aardappeltje onder de pasta verstopt. Dat heb ik op het (bijna) lege bord geprakt, samen met de restjes olie, knoflook en peper. Een smakelijke manier om écht alles op te eten.