Een jaar of twintig geleden aten we tien dagen lang elke avond in ‘Le Terrazze’, het restaurant dat deel uitmaakte van ‘ons’ hotel ‘La Cisterna’. Beide gelegenheden leiden nu nog een florerend bestaan in het Toscaanse San Gimignano. Wat een feest: mooi stadje, prachtige omgeving, lekker eten. En het barstte in 'Le Terrazze' van de Amerikanen. De verklaring daarvoor kregen we op een dag van een van deze lieden die ons toevertrouwde: ‘It’s in the book’.Hoe precies de tekst in dat boek luidde, heb ik niet gevraagd; in elk geval waren de menuwensen zeer verschillend. Een van de Amerikanen riep constant ‘Where is my green salad?’, terwijl anderen ook de sprong in het culinaire duister wilden maken. Zo ook het echtpaar dat op een avond naast ons zat. Gelet op hun mediterrane uiterlijk zouden hun voorouders best eens uit de buurt hebben kunnen komen.
Italiaans spraken ze niet, althans niet zonder de hulp van een Amerikaanse variant op ‘Wat & Hoe in het Italiaans’. Verder dan één zin kwamen zij niet, want de dienster sprak bijna foutloos Engels. Zeker toen een bijzonder feit. Ze snapte gelijk dat de Amerikanen graag pizza wilden. Nou, daarvoor moest je echt bij ‘Le Terrazze’ aanschuiven waar ze de kaart vol hadden staan met de meest verrukkelijke Toscaanse dingen.
Maar goed, ze kregen hun pizza, gebakken in een oven waar takkenbossen als brandstof dienden. Vanuit een ooghoek zag ik hoe ze een stuk van dit gerecht in hun mond staken, kauwden, elkaar aankeken en vol verwondering zeiden: ‘Het smaakt zoals bij ons’.
Zo zie je maar door welke bril je de wereld kunt bekijken. Toch lijkt de pizza rond de Middellandse Zee bedacht te zijn. En in Italië wordt Napels als de kraamkamer van de pizza genoemd. Die lui daar bedachten een zeer dunne pizzabodem, waarop nauwelijks wat aan ingrediënten kwam te liggen, laten we zeggen mozzarella en tomaten. Dat is nog steeds het wezen van de Italiaanse pizza: ‘in der Beschränkung zeigt sich der Meister’, in de beperking toont zich de meester.
De Italiaanse pizza is een dun en schaars belegd product, in tegenstelling tot wat ‘Pizza di Mama’ of de maker van de dikbodemige en overvolle ‘American Pizza’ je wil doen geloven. Of je buurvrouw die er de inhoud van d’r halve koelkast in verwerkt!
Dus: maak van bloem, wat boter, een ei, een snuifje zout en een beetje olijfolie een mooie bol deeg. Rol deze na enige rijstijd uit op je aanrecht. Haal de bol daarvoor even door bloem of maïsmeel. Met beide handen of de bekende deegrol tot een bijna doorzichtige pizzabodem bewerken/uitrollen. Geconcentreerde tomatensaus met lepel aanbrengen, gevolgd door stukjes mozzarella en een handje basilicum. Dan heb je een Pizza Magherita. Plus wat plakjes pittige salami wordt dat een ‘Pizza Diavola’ (mijn lievelingspizza). Hup in de voorverwarmde oven (220 gr. C.). Als de randjes bruin worden uit de oven halen en als de bliksem ‘uit het vuistje’ opeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten