Ook als ze niet zouden zingen, zijn Nick en Simon - onderweg in Amerika - om in een deuk te liggen. Zeker als ze 25 mei op dreef zijn om tijdens de derde tv-aflevering hun manager ad interim op de hak te nemen. Kees moet flink incasseren.Het heeft er alle schijn van dat het zangduo best zonder hun begeleider kan. Sterker nog: ze begeleiden Kees, die in feite stage loopt. En wat mag een stagiaire? Bellen, de gitaar van Nick ophalen, kaart lezen. Kloteklusjes dus. De heren zijn coulant en als Kees de landkaart op zijn kop houdt, wordt hij niet ontslagen.
Hij mag zelfs blijven na een wel heel domme vraag over het wezen van musici. Die stelt hij op het moment dat Nick en Simon een soortement van jamsession voorstellen aan een bandje dat in Bourbonstreet staat te spelen. Kees: 'Kennen wij dezelfde liedjes als zij dan?' Uit aflevering één weten we al dat Kees geen enkel liedje van zijn artiesten kent. Nu blijkt ook nog dat hij er geen benul van heeft dat musici naast hun eigen repertoire een boekenkast met andere songs in hun kop hebben zitten.
Kees mag dus blijven, want hij is ijverig en leert bij. Plus dat hij barst van de zelfspot. De episode waaraan hij het (zijn?) werk in de telefoonwinkel afwisselender noemt dan zijn managerschap, vormt daarvan een voorbeeld.
De absolute topper van de avond komt voor rekening van Nick. Hij blijkt alles te weten van Musicians Village dat gebouwd is als onderkomen voor musici die in 2005 dakloos werden toen de orkanen Katrina en Rita New Orleans teisterden. Kees staat perplex van die kennis en ineens valt het woord Nickipedia.
Natuurlijk zingen Nick en Simon op straat in de kroeg. Prachtig allemaal. Ik ben benieuwd welke komische situaties we in aflevering vier voorgeschoteld krijgen. Eerst hadden we De Lama's, nu de jonge Keeshonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten