Nick en Simon in Amerika (1)

'Toevallig', want zo moet ik dat als Vpro-sympathisant voorzichtig formuleren, 'Geheel toevallig' dus, keek ik vorige week woensdagavond naar de eerste aflevering van Nick&Simon in Amerika. Ik vond het zeer vermakelijk. Zo sterk zelf, dat ik zaterdagavond het geheel nog eens bekeek via 'Uitzending gemist'. En gisterenavond zat ik dus ruimschoots voor aanvang gereed voor deel 2: opnieuw lachen dus.

Dat beide heren kunnen zingen, lijkt me algemeen bekend. Wie ze ooit met Jan Smit op sjouw heeft gezien (ook op tv en óók gevolgd) kent hun schelmse humor. Welnu: die zang en die kwajongensachtige aanpak zitten tot bijna ontroerende hoogte in hun Amerikaanse Droom.

Zij - beide gasten en de regisseur - scheppen het beeld van een trip (naar Memphis, New Orleans, Nashville) die bijna achteloos plaats lijkt te vinden. De knapen laten zich daarvoor assisteren door een manager i.o. - Kees - die net niet lomp en wel onnozel oogt. Hij spreekt een Engels waarvoor hij de uitgaven 'I always get my sin' en 'We always get our sin too' bestudeerd lijkt te hebben. Kijkershartveroverend zijn constructies van het kaliber 'It looks like a buildingkeet'. Daarin grossiert hij. Uiteraard is Kees' taalvirtuositeit de anderen niet ontgaan, getuige de opmerking aan zijn adres: 'You speak all the tales'. Bovendien krijgt hij in de eerste aflevering al op zijn bord 'dat hij de enige manager is die geen enkel lied kent van zijn artiesten'. En gisteren riepen zijn werkgevers nog 'Kees, altijd eerst naar de manager vragen'.

Het gemak waarmee dit trio elkaar in het ootje neemt en ook nog zaken weet te doen, is sfeerbepalend in het reisverslag. Elke gebetenheid om in de VS te scoren lijkt afwezig. Tussen de vermakelijke en soms hilarische belevenissen door, regelen ze wel optredens met een serieus dan wel relaxt karakter. Nick speelt ook nog gitaar en dat blijkt wel handig bij elk spontaan optreden. Zoals gisterenavond in Tupelo tijdens een interview met ouwe mannen 'die Elvis nog gekend hebben'. Nick speelt en zingt een mij onbekend Elvisliedje 'Shep' over 'd'n dooien hond' van the King. Zijn speelkameraad (van Elvis) was tot tranen geroerd.

Nick en Simon kennen meer liedjes dan de songs die op hun cd's staan. Met het repertoire van Simon and Garfunkel kunnen ze ook uit de voeten, om maar wat te noemen. En daarmee blijken ze harte welkom in een club waar het dansende publiek lekker meezingt.

Inmiddels hebben de Volendammers al aan een krant laten weten dat ze echt geen tijd hebben voor Amerika. Daarvoor staat er hier in Nederland te veel op het programma. Ik kijk al uit naar de derde aflevering volgende week woensdag, om 20.25 uur op Nederland 3. 'Lache!'