Aan de rand van de Haagse Vogelwijk staan op zondagmorgen 29 mei zo'n 40 enthousiastelingen bij het Westduinpark te wachten op de komst van de IVN-gids. 'We lopen hier al heel wat jaren', zegt een van de aanwezigen om 10.00 uur, 'Maar nog niet eerder was het zó druk'. De spreker die daarbij in zijn handen wrijft, blijkt weliswaar niet onze leidsman, maar wél een volgeling van de organiserende natuurclub. Hij stelt twee andere vrijwilligers voor en na een korte inleiding over de te volgen route gaan we op pad.De droogte van de laatste weken is ook hier duidelijk merkbaar. De smalle zandstrook tussen de hoog opschietende struiken is stoffig. Als makke schapen volgen we de herder. 'De Vrede graast de kudde voor', klinkt declamerend de sonore stem van leermeester Jan Starink uit een ver verleden. Grootmeester Lucebert zelve aan het woord die Kloos op de hak neemt. Willem Kloos van 'Ik ween om bloemen in den knop gebroken' stierf in 1938 in de residentie. Zou hij hier gelopen hebben terwijl hij die zin bedacht?
Ik concentreer me op het verhaal van de meneer die óns voor gaat. 'Jaren geleden was het landschap hier weidser en de gemeente is voornemens de bomen en struiken die van origine niet in deze omgeving thuis horen, te verwijderen'. Hij wijst daarbij op een fikse esdoorn die ook het veld moet ruimen. 'Wien Neerlandsch bloed in de aders vloeit, Van vreemde smetten vrij', dat was Tollens die hier niet zo ver vandaan in Rijswijk zijn laatste jaren sleet. Houden die associaties vandaag dan echt niet op?
Opvallend veel salomonszegel. In het laagste deel van de duinpan waar wat water staat, hangt de frisse geur van munt. De gids laat ons weten dat een wat dieper gelegen veenlaag het water vasthoudt en voor deze typische vegetatie zorgt. Gebukt vervolgen we de tocht en door het tot de grond hangende groen wanen we ons in een tropische omgeving. De stad lijkt ver weg als we aan de weg omhoog beginnen. 'Waar de blanke top der duinen...', maar ik smoor bijtijds die gedachte om naar de IVN'er te luisteren die met enig gemak in woorden de Nederlandse Ornithologsche Encyclopedie doorbladert.
Aan de zeezijde is het project afgerond dat leidde tot een extra duinenrij en de verbreding van het strand bij Kijkduin en Scheveningen. 'De typische vorm van de boomkruinen die we hier zien, wordt veroorzaakt door het zout dat de wind naar deze kant voert. Dat limiteert de hoogte. Nu de zee verderweg komt te liggen, moet dat het aanzicht van de vegetatie veranderen'. Nooit geweten dat zeezout letterlijk zo beknottend kan werken. Alleen al hiermee is wat mij betreft IVN Den Haag vandaag geslaagd met zijn missie van natuur- en milieueducatie! Gesterkt kan ik weer richting Brabant waar weliswaar duinen voorkomen, maar niet aan zee.
In de auto onderweg naar huis kokmt de nabrander: 'Dan wil ik zingen van 't liefste, wat ik ooit bezat op aard, van m'n goeie Brabants moeke, trouwe ziel van huis en haard'. Ik geloof niet dat ik dat als kind met droge ogen uit mijn keel kreeg. Nu dus wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten