Vliegen

Op dinsdagmorgen 3 mei sta ik vroeg naast mijn bed. Mijn eerste afspraak is om 10.00 uur in Eindhoven, maar ik moet daarvoor wel van het plaatsje Caravaggio komen. 1250 kilometer vliegen en wie draait daarvoor nog de hand om. De weg naar Aeroporto Caravaggio blijkt rustig waardoor ik na 20 minuten al richting douane ga.

Voor wie even het nieuws niet gevolgd heeft: Aeroporto Caravaggio heette tot voor kort Bergamo Orio al Serio en die bestemming gaat bij Ryanair door het leven als Milano Nord. Voor wie dat ook gemist heeft: Michelangelo Merisi da Caravaggio was in zeker opzicht de leermeester van onze Rembrandt van Rijn. Mogelijk werd hij in het plaatsje Caravaggio geboren en zoals Rome inmiddels zijn vliegveld Leonardo da Vinci heeft, zo kan Bergamo nu roemen op luchthaven Caravaggio.

En daar loop ik dus om 06.00 uur naar de douane. Ondanks alle communicatie daarover blijken zich bij de eerste horde (waar de rij begint) toch nog mensen te melden met handbagage die zwaarder is dan de voorgeschreven tien kilo en/of niet van het gewenste formaat is. Ik weet dat mijn rolkoffertje 9,7 kg weegt dus ik heb niets te vrezen. Ik kom op kousevoeten door de controle en terwijl ik aan een tafeltje alle metalen voorwerpen weer in of aan mijn kleding of mijzelf aanbreng, opent een dounanier een koffertje dat door zijn collega als verdacht is aangemerkt.

Ik volg dit tafereel van dichtbij en zie hoe de man een schaar tevoorschijn haalt waarmee je een konijn kunt villen. Jaren terug moest mijn vrouw een minuscuul nagelschaaltje afstaan dat ze over het hoofd had gezien, ondanks al haar nauwgezette gespeur vooraf. 'Leest dat mens dan niet?', denk ik hardop. De dame in kwestie verschijnt bij de overheidsdienaar en geeft hem toestemming het snijapparaat weg te gooien. Zij behoort tot de Noordafrikaanse familie die eerder achter mij stond. Tja, het is toch onderhand tien jaar geleden dat de veiligheidsvoorschriften op vliegvelden aangescherpt werden. Dat zal toch niemand gemist hebben, denk ik. En dan een dag of wat na de dood van een veelgezochte fundamentalist lijkt zo'n schaar misschien nog gevaarlijker.

Op tijd lopen we naar het vliegtuig. Ik ga naar de ingang achterin en zoek een plaatsje. Tot mijn grote verbazing zijn er nog vrije plaatsen bij de nooduitgang. Iedereen weet toch dat daar twaalf zitplaatsen zijn met extra beenruimte. Mooi niet dus, waardoor ik riant richting Eindhoven reis. Communicatie is alles, zeg ik voor ik mijn ogen sluit.