Acht-negen dagen VS uitgesmeerd over zes uitzendingen: 300 minuten film. Zou hiervan nog een cassette verschijnen? Misschien een vervolgproject voor manager i.o. Kees; om zijn stage te completeren. Kees, misschien ongewild uitgegroeid tot de derde hoofdpersoon in de serie 'Volendam goes America'. 'Der Dritte im Bunde', met de functie van 'Kop van Jut', waterdrager, claqueur. In die laatste rol staat hij al dan niet stiekem tussen het publiek als eerste te klappen voor 'zijn jongens'.De laatste uitzending moet tot een soortement ontknoping leiden, vermoed ik. Vanaf de eerste editie is duidelijk dat Nick en Simon niet verwachtten door te breken. Maar waarom maken ze dan die opnames in de studio van Rob Crosby? Da's toch niet om de familie thuis te laten horen wat ze in Amerika van de 'palingsound' wisten te maken. 'Vercountryd', om bij het taalgebruik van Kees te blijven.
De eerste beelden van die dag in Nashville zetten meteen de toon. Op kritische opmerkingen van het duo over zijn resultaten zegt Kees: 'Gaan we elkaar nu uitmaken voor rotte vis?' Je komt van een vissersdorp of niet en Kees lijkt geïrriteerd. De zangers vormen het 'voorprogramma' in de Station Inn. Het publiek reageert positief en als Kees naar de reden vraagt, luidt dat verrassend: 'Ze zingen zowat zonder accent'. Na afloop nemen ze afscheid van Rob Crosby en gaat de weg opnieuw naar Memphis.
Onderweg bezoeken de mannen een restaurant: cola, hamburgers, kip, friet, salade. Kees regelt ter plekke een optreden: tenslotte staat hier (citaat Simon) 'In elke tent een band'. 'Ook bij de tandarts', luidt de conclusie.
In Memphis heeft Kees een verrassing voor de heren. De eerste dag in die plaats heeft hij tijdens een bezoek aan de muziekopleiding contact gelegd met de directeur. Via via kunnen Nick en Simon nu meezingen met een gospelkoor tijdens een dienst. Dit valt goed en al snel vormen ze onderdeel van het koor. Nick, kennelijk groot liefhebber van dit muziekgenre, voelt zich zichtbaar onhandig op momenten dat hij moet 'swingen': moeite met de beweging. De dienst duurt anderhalf uur en al die tijd heeft Kees ('Zij zijn de zangers, ik niet'.) kippenvel.
De manager i.o. ligt al te pitten als Nick en Simon bij het hotel komen. De volgende dag vertrekken ze naar Nederland. Er ligt een brief bij de balie: de uitnodiging voor een optreden in het tv-programma 'Goodmorning Memphis'. Da's dan kennelijk de ontknoping. Niet n.a.v. de studio-opnames, maar ze zijn 'opgemerkt' tijdens hun optreden bij de 'Grizzlies', waar ze vóór de basketbalmatch het Amerikaanse volklied zongen. En voor ze naar Nederland gaan, staan ze nog voor de tv-camera's. Kees pit nog: zijn telefoon staat uit en/of hij heeft het kloppen van de jongens niet gehoord. Hij ziet de uitzending op zijn hotelkamer. Hij komt wat wrevelig over: 'Misschien volgt hierna nog iets waar ik niets vanaf weet. Een optredentje bijvoorbeeld'. Maar ze ontmoeten elkaar nog vóór het vliegveld, in een souvernirwinkel waar de gein weer ouderwets is. Ze geven een saluut aan Jaap, de echte manager, waarbij Nick in een Elvispak verschijnt.
De aftiteling verschijnt. De laatste beelden van een vermakelijke serie. Nick en Simon zullen in Nederland de draad weer oppakken, samen met manager Jaap. En Kees? Wat zal deze trip naar Amerika voor hem betekenen? Wordt het zijn doorbraak als acteur, want dat is zíjn 'Dutch Dream' lees ik in een interview met deze televisiepresentator. Als ik dat laatste lees ('Kees, eigen tv-programma? Hmmm?'), denk ik dat Kees zijn rol in Amerika uitstekend geacteerd heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten