Zonsondergang

Met de trein van 10.08 uur naar Maastricht. We zijn op Hemelvaartsdag 2011 niet de enige reizigers met die missie. Eenmaal op weg van het station naar de Maasbrug blijkt half Nederland zich naar het centrum te bewegen. We blijven dus 'hangen' in Randwijck en nestelen ons op een terras aan Plein 1992, tegenover het Derlontheater. Van daaruit lopen we over de fragiele Hoge Brug naar het park aan de overkant van de rivier. Het is mooi weer en we besluiten buiten de mêlee te blijven met een wandeling naar de Sint-Pietersberg.

Ver is dat niet. We volgen de Maas naar het zuiden, slaan bij café Bel Air rechtsaf en zitten gelijk op de goede weg. Ik denk aan een oud-collega die tijdens een exposé deze berg probeerde te omschrijven. Hij liet het publiek een luchtfoto zien en zei: 'De Sint-Pietersberg is het best te vergelijken met een holle kies'. Vanmiddag zie ik dat zijn beeld toentertijd treffend gekozen was: er is geen sprake van een berg, maar van een krater.

Als je zo langs het drukbezochte hondenuitrenveld aan komt lopen, lijkt de glooiende weg je naar een heuveltop te voeren. Dan kijken we bij een hek ineens in een groot gat, een diepe zandbak zonder weerga. De Sint-Pietersberg is een fictie. Hebben in ons land 'n berg, staat ie d'r bij als een leeggelepeld ei.

Toen in de jaren zeventig de Parijse Hallen afgebroken werden, ontstond er een gat in die stad dat tijdelijk veel kijkers kreeg. Ook ik stond daar en verbaasde me over de omvang. Zoiets als Bryce Canyon, maar dan zonder al die mooie kalk- en zansteenformaties. In die Parijse canyon werd zelfs een film opgenomen waarin een Amerikaanse veldslag plaats vond: 'Touche pas à la femme blanche' (1974), met Catherine Deneuve, Marcello Mastroianni en Michel Piccoli. Zoiets zou ook in de Limburgse bouwput makkelijk kunnen.

In de stralende zon lopen we over de westelijke flank, passeren het start- en tevens eindpunt van het Pieterpad, zien de resten van een oude motte die volgens een aankondiging van Natuurmonumenten opgeknapt gaat worden, laten grenspaal 59 met België links liggen en gaan weer op Maastricht aan. Schapen een paardenpoep. Aan de Luikerweg drinken we een witbier op het terras van Café con Leche. De kok zet twee albóndigas voor ons neer en die smaken zo lekker, dat we er reserveren voor het avondeten.

Het centrum van Maastricht zit boordevol. We lopen even binnen bij de grote boekenverzameling van Selexyz Dominicanen waar we 'Congo' kopen. Ik pers me nog in een veel te kleine pantalon bij Zara en met een tussenstop op het Onzelievevrouweplein gaan we weer richting Luikerweg. Het eten bij Café con Leche blijkt heerlijk, evenals de huiswijn in alle kleuren. En op weg naar het station is er een geweldige zonsondergang boven de Maas. Om te bewijzen dat ik niet overdrijf, staat dat plaatje afgebeeld bij deze tekst.

Over de zonsopgang zestien uur eerder: http://bolduque.blogspot.com/2011/06/zonsopgang.html