Dagboek Nieuw-Zeeland (22); pancakes, pukeko's, Cale & Clapton

08/02

Tijdens het ontbijt geeft gastvrouw Jan aan alle vier de koppels een persoonlijk reisadvies mee. Drie trekken verder en wij blijven in de buurt. Op haar suggestie rijden we eerst naar Pancake Rocks & Blowholes. Er is een wandeling uitgezet langs en over typische rotsformaties van kalksteen die in de loop der tijd onder invloed van vocht en wind de vorm hebben gekregen van stapels pannenkoeken. Sommige van die formaties liggen in zee, andere zijn onderdeel van de kust. Het regenwoud zorgt voor het decoratieve groen.

Vanaf Greymouth is het klimaat wat milder. Dat valt volgens de infoborden die ook hier ‘overal’ staan, af te lezen aan de aanwezigheid van de Nikau, een endemische palm.

Iets verderop tijdens het lopen van de korte Truman Track, is die palm ook duidelijk aanwezig. Plus de varenboom. De reusachtig hoge eik (met kleine blaadjes), de dikke en kolossale rode pijnboom en zijn al even imponerende witte broer. Vooral de ‘white pine’ is jaren ‘geoogst’ voor de bouw. Tegenwoordig kent ze een rustiger bestaan.

Het pad komt uit aan zee. Op een strandsteen eten we onze boterhammen op. In de kleine inham in het rustig. In de zon - uiteraard met hoofdbedekking en goed ingesmeerd - kijken we hoe het vloed wordt.

Tip drie van Jan is het uitkijkpunt bij Irimahuwhero. Inderdaad magnifiek. We zien van zeer dichtbij de weka voorbijscharrelen, een loopvogel, pikkend naar voor ons oog onzichtbaar voedsel. Waarna we weer richting Greymouth gaan voor nummer vier: een wandeling bij de Pororari River.

Misschien door de klankovereenkomst wordt het evenwel een tocht bij de Punakaki River, die iets verderop in zee uitstoomt. Om hieraan te kunnen beginnen, slaan we af richting boerenland. Halverwege is een houten poort die we keurig achter ons dichtdoen. 

We parkeren achter een aantal paarden. Het wordt een flinke klim via de Inland Pack Track (met ‘swing bridge’ over de Punakaki) die na een mooi stuk regenwoud uitkomt bij de Pororari. Hebben we de twee tongbrekende stromen toch aan elkaar gekoppeld. En dan opgewekt weer terug naar de auto. Onderweg hebben we een New Zealand fantail gespot, een soortement kwikstaartje. Als we naar het hek rijden, stop ik even voor twee flinke loopvogels: pukeko’s.

 

Weer bij onze B&B lopen we via de terrastuin richting de zee. Boven een punt links zijn twee parasailers in de lucht. Het strand ligt vol aangespoelde stukken van eerder verdwenen bomen. Het is er stil. We zien de kleine waterval die van de punt naar beneden komt. 

Tussen de gladgeschuurde stenen zoekt mijn vrouw naar jade. Het is rond 17.30 uur nog zonnig en 21°C.

In Greymouth en omgeving waren meer dan een eeuw mijnen actief. Tijdens het werk kwamen mannen om. Vlak bij onze B&B staat een monument ter nagedachtenis aan de 19 kompels die in 1967 stierven. Bij het hanteren van dynamiet werden er twee regels overtreden; de rechter verplichte de staat, eigenaar van de mijn, de getroffen families te ‘compenseren’. In de zaal van Dunollie Hotel Runanga, niet ver van onze B&B, hangen de foto’s van de 29 mannen die negen jaar terug omkwamen in de Pike River Mine. Van de ploeg die aan de slag was, kwamen twee kompels levend naar buiten.

‘Er wordt over heropening van de ondergrondse mijnen gesproken’, zegt de dame die ons bedient. ‘Het onderwerp ligt hier gevoelig. Veel van de klanten hebben familie of vrienden verloren’.

Later horen we van Jan dat de mijn heropend is, waar in dagbouw een berg wordt afgegraven. De stukken kool gaan in schepen richting India en China. Wist de vorige eigenaar - de staat - geen winst te boeken, de huidige ondernemer weet dat wel te doen. 

Het dorpje Runanga waar het hotel ligt, telt een paar straten. Binnen en op het omsloten terras is het druk. Bij binnenkomst werden we hartelijk begroet door de clientèle. Een paar gingen direct op zoek naar de cheffin van de dag. Een pretentieloze gelegenheid met een gemêleerd en in onze ogen relaxt gezelschap dat kletst, drinkt, eet, buiten (opvallend veel) rookt, biljart. En uiteindelijk ook de jukebox aanzet: J.J. Cale, Eric Clapton. De vis en chips is prima. De vis in bierbeslag is uiterst krokant gebakken. De porties die hier opgediend worden, zijn flink van omvang. Gemberbier voor de dame, donker bier van Monteith’s (Greymouth) voor mij. Als we weg gaan en de nodige gasten ons groeten, denk ik: ‘Dit zou bij een langer verblijf hier, mijn vaste plek kunnen worden’.