15/02
We slapen wat uit. In het Engels heet dat ‘to
sleep in’; altijd goed voor een woordgrap. ‘To sleep out’ is buiten het
echtelijke bed de lakens delen.
Dus pas om 13.00 uur op stap na een laat
ontbijt en lang gekeuvel met onze B&B-hosts Deborah en Colin.
De smalle strook boven Auckland is op de
kaart net een legpuzzel waarin wat stukjes ontbreken. Het gebied rond Matakana
is een aaneenschakeling van baaien, schier- en echte eilandjes. Over
kronkelwegen en gravelpaden belanden we in Scotts Landing. Op dit puntje bevond
zich een halverwege de 19de eeuw een scheepswerf van Thomas Scott. Hij runde er
ook een café annex postkantoor. Het latere Scott Homestead herinnert er nu aan.
Het gerestaureerde gebouw (nu door vrijwilligers onderhouden) staat aan de rand van het Mahurangi National Park.
Aan het stille strandje praten we met een echtpaar uit Auckland. ('By the way, my name is Jason. ... Nice meeting you Harry'.) Zijn familie
heeft hier al 52 jaar een ‘bach’, een traditioneel vakantieverblijf dat
eertijds ‘overal’ neergezet kon worden.
We rijden naar een volgend schiereiland waar
zich het Scandrett Regional Park bevindt. Hier maken we een wandeling over het
heuvelachtige boerenland. Elke houten poort moeten we na het passeren goed
afsluiten: koeien en schapen houden het gras kort. Ook hier staat een gerestaureerde
historische woning: de voormalige boerderij uit 1863 van de familie Scandrett
aan Mullet Point. In die tijd waren er geen wegen en lange tijd ging alle aan-
en afvoer per boot.
Er liggen wat mensen onder grote naaldbomen in het gras te lezen. Inclusief onszelf tellen we zes wandelaars. Bij een
temperatuur van 26°C staat tijdens het klimmen het zweet op onze ruggen. De
inspanning wordt beloond met prachtige uitzichten over blauwe baaien, groene
eilandjes en witte zeilschepen.
Wanneer we na een brede lus weer bij
Scandretts Bay belanden, lopen we langs drie ‘baches’. Twee dames die zojuist
nog in het water dobberden, komen op het droge voor een praatje. Als mijn vrouw
haar enthousiasme over NZ laat blijken, krijgt ze spontaan een natte ‘hug’, wat
ze bij deze hitte verfrissend vindt werken. Contact maken verloopt zo vanzelfsprekend.
Even later bezichtigen we de ruime Graham
Bach. Deze blijkt te huur bij de eigenaar. Auckland Council. Wachttijd zes
maanden. Het uitzicht is prachtig.
Als we weer thuis zijn, vernemen we via het
internet direct van de aanslag op moskeeën in Christchurch. Afschuwelijk. Even
later horen we het ook van Deborah en Colin. De dochter van onze B&B-hosts
is arts in Christchurch. Zij, man en kroost zijn niet betrokken. Toevallig
waren de kinderen vrij vanwege een studiedag van de onderwijzers.
NZ is haar onschuld kwijt. Je moet weten dat
hier bijna nergens controle is in musea, winkels etc. Ze zijn zo van goed
vertrouwen. Of naïef?
Na een aperitief met onze hosts brengt Colin
ons naar The Wharf Bistro in Warkworth waar ze een tafeltje voor ons besproken
hebben. Hier haalt hij ons na een lekker etentje ook weer op. Overigens aten we er 'fish tacos', tacos met vis. Daarover hadden we ons bij de bestelling erg enthousiast uitgelaten. Tot nog toe kenden we ze alleen als specialiteit van het Californische San Diego waar ze door familie aldaar enthousiast werden aangeprezen. Op deze zaterdagavond bleken ze echter gevuld met 'beef'. Na enig gedub zeiden we: 'We hebben het gewoon verkeerd verstaan. De dame heeft gezegd 'Frish tacos', NZ voor 'fresh tacos'.
‘Thuis’ lezen we
een e-mailbericht van BuZa. Hierin staat het advies om onze familie in te lichten
over onze verblijfplaats. Dat doen we, met een zwaar gemoed. ‘Omdat we in zo’n
uithoek wonen, dachten we gespaard te worden’, zei Deborah vanavond. Ik merk
dat ik me door die aanslag persoonlijk aangesproken voel.
Als ik Deborahs citaat in mijn dagboekaantekening
heb geplaatst, beluister ik via YouTube de vertolking door Whirimako Black van
Cohens klassieker ‘Dance Me to the End of Love’. Tja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten