Dagboek Nieuw-Zeeland (51); Whirimako

09/03

We kunnen Rotorua niet verlaten alvorens een wandeling te maken 
door de Redwoods. NZ is voor een deel ontbost ten behoeve van de veeteelt en de houtindustrie, terwijl er ook percelen zijn aangeplant voor de commerciële bosbouw. Een voorbeeld van dat laatste is het Whakarewarewa Forest, dat met een koosnaam ‘Redwoods’ genoemd wordt. 

In 1899 werden er 170 soorten uitheemse bomen geplant. De soorten die de beste resultaten opleverden, zouden ter exploitatie grootschalig neergezet worden. Toen een aantal soorten niet levensvatbaar bleek, kwam op de vacant gekomen 6 hectare grond in 1901 de Californian Redwood Pine terecht. Daardoor kunnen we anno nu door een stuk bos lopen waar hoge knoeperds van die soort majestueus staan te zijn. Natuurlijk wil ik voor zo’n joekel op de foto. 

Ik bel de volgende B&B en spreek in dat we daar tussen 17.00 en 18.00 uur hopen te zijn. We kiezen uit de reeks van paden de Tokorangi Pa Track, 11,5 km waarover we drie uur en vijftien minuten lopen. Het is flink bergop, waarbij we ook door percelen witte eucalyptus, douglasspar en de steeds aanwezige (en prachtige) varenboom gaan.

We rijden verder. Eerst langs Lake Rotorua gevolgd door een reeks andere meren en meertjes. Dan zien we de Stille Oceaan liggen: we zijn in Whakatane, Bay of Plenty. Iets verderop stoppen we in Ohope Beach ‘om de zee en het schelpenrijke strand te bewonderen en er koffie en thee te drinken. 

Om iets over 17.00 uur melden we ons bij Miria en Taroi Black in Ohope Harbour. We zijn de komende drie dagen te gast in hun B&B. De cottage is aan de buitenkant voorzien van gekleurd Maori-houtsnijwerk: beschermers uit de zee. We moeten maar snel een aperitief komen gebruiken.

Als we een halfuur later bij het echtpaar op het terras zitten, komen allerlei zelfgemaakte chutneys en andere lekkere dingen op tafel bij de wijn. Al snel is de Maori-cultuur het onderwerp van gesprek. Een en ander leidt ertoe dat de borrel overgaat in een gezamenlijk avondmaal waarin de restjes van gisteren op moeten. In feite wordt er van verse groenten en fruit op de bbq een vegamaaltijd met ei gemaakt door Taroi. Onze bijdrage is een bijna volle fles witte wijn en twee flessen donker bier uit eigen voorraad. Voorafgaande aan het eten spreekt Taroi in het Maori een ‘dank voor de maaltijd’ uit. 

De muziek is prachtig: jazz. Sarah Vaughan? Daarvoor klinkt de opname te nieuw.  De zangeres blijkt Whirimako Black, zus van Taroi. Gelauwerd en wereldberoemd in NZ en Australië. We zijn allebei ogenblikkelijk weg van haar prachtige stem. We bekijken de hoes: een krachtig gezicht, voorzien van een ‘moko’ op haar kin. Zo’n tattoo - moko kauae bij vrouwen - geeft ingewijden duidelijkheid over haar genealogie, status en andere zaken. Voorouders en afstamming zijn belangrijk binnen het ‘tribale’ leven van de Maori’s. 

Terwijl wij met Taroi aan de praat zijn, gaat Miria (77 j en vol energie) op enig moment dansen in het diffuse licht van de huiskamer. We stoppen het gesprek en kijken stil toe hoe ze op de muziek van de jazzzangeres een moderne uitvoering geeft van de Maori Kapa Haka waarbij ze ook de pois (pom poms) hanteert. Een bijzonder moment. 

We hebben een goed gesprek. Een pracht ontmoeting waarin we proberen de kern van elkaars levenswaarden te leren kennen. Intens. We ervaren dat we toegelaten worden in een voor ons onbekend privé-eigendom waarvan Miria en Taroi graag zien dat wij er kennis van krijgen. 

Voor we naar onze cottage gaan, spreken Taroi en ik af morgenvroeg te gaan vissen in ‘the harbour’. De zee moet wel rustig zijn om de vissers welkom te heten. ‘En ik wil ‘s avonds vis op de bbq’, lacht Miria.