Italië, met deuntje

Predazzo is een interessant stadje. Nou geldt dat voor heel veel Italiaanse plaatsen - behalve dan voor Mestre - dus wat is dan zo bijzonder? Bijvoorbeeld dat het in het dal van de rivier de Fiemme ligt. Vlak bij een ander dal: dat van de Fasso. En langs beide waterstromen wordt Ladino gesproken, een Romaanse taal, ouder dan het Italiaans. En de Ladinezen voelen zich 'anders' dan de rest van al die miljoenen Italiaanders.

Als je maar iets ten noorden van die twee dalen gaat, dan kom je in Duitssprekend Italië. Beide 'anderstalige' gebieden, plus dan nog een Italiaanssprekend gedeelte, waren eeuwenlang Oostenrijks. Na de Eerste Wereldoorlog werd de landkaart bijgesteld. Nog steeds zijn in Predazzo de Apfelstrudel, gerookt spek en de Tiroler hoed inlandse producten. Menukaarten zijn op een aantal plaatsen drietalig.

Ongemerkt kan een skiër per dag een aantal keren de taalgrens passeren. Die Süd-Tirolers willen wel weten dat ze Duitstalig zijn. Muziek in hun taal is favoriet. Vanmiddag nog heb ik in Obereggen in het Duits een praatje gemaakt. Twee pistes verderop zet ik mijn brein op de Italiaanse zender. Sommige zaken zijn wat genuanceerd in deze streek. Een kwestie van schakelen.

Om de een of andere reden wordt in het skigebied Alpe Cermis graag Duitstalige muziek gedraaid. Ik moet eens uitzoeken waarom. Maakt de taalgrens hier een kronkel of is het Italiaanse personeel Europees geörienteerd? Eergisteren stond 's moregens onder de theepauze een skihutpotpourri op. Met geweldige teksten: 'Loco loco, alles loco, super super, alles super'. Je kent de liedjes, ook al heb je ze nog niet eerder gehoord.

Op enig moment wordt het volgende deuntje ingezet. Ik zing de melodie perfect mee. En als het koortje begint te zingen, weet ik zelfs de tekst. In het Nederlands. Want hier zingen ze 'Und dann die hände zum Himmel und läst uns fröhlich sein'.

Inderdaad, een vertaling van een bekende Bossche, of liever Oeteldonkse carnavalskraker. Pas nog meegeblèrd in mijn eigen stad. Lang kan ik daarbij niet stilstaan, want 'Ich bin der Anton aus Tirol' klinkt uit de luidsprekers.

Volkomen gedesoriënteerd stap ik in mijn skies. Pas tijdens de flinterdunne smakelijke middagpizza weet ik weer waar ik ben: Italië.