De komende uren komen er veel mensen aan het bed. Allemaal volgen ze een deel van het protocol: niets wordt aan het toeval overgelaten. Ieder geeft een nauwgezette uitleg over elke volgende geplande handeling.
Misschien krijg ik pijn na afloop. Beducht als ik ben voor de inname van acetylsalicylzuur loop ik met de verpleegkundige nauwgezet de bijsluiter na van een alternatief middel voor het aspirientje. Ook dit tabletje blijkt een allergische reactie te geven. In het Dossier komt: alléén paracetamol. Op blad één zit al een sticker: CAVE, allergische reactie. ‘Cave canem’, pas op voor de hond. Ik kruip in bed in een eigen kamer-met-toilet, neem wat paracetamol en een temesta en wacht al lezend af. Al snel komt de slaap.
Eenmaal in de recoverkamer word ik aangesloten op infuus en monitor. De anesthesist geeft de ruggenprik en langzaam wordt het onder de navel gevoelloos. Met klontjes ijs vindt de controle plaats op de effectiviteit van de verdoving.
In de operatiezaal gaat de orthopeed aan de slag: open been met een praatje. Ondertussen zie ik op de monitor knieschijf, pezen, buiten- en binnenmeniscus voorbij trekken. Die laatste is dus kapot. De specialist knipt de rafels weg die vervolgens voorbij zweven. Alsof ik naar een onderwaterfilm van een koraalrif zit te kijken, compleet net wuivende planten. De visjes denk ik er bij. Dan komt om de knie een drukverband: moet 24 uur blijven zitten.
Tien minuten later is de operatie achter de rug. Na een korte pauze op ‘de recover’ twee uur wachten in mijn kamer en dan heb ik mijn benen weer terug. Onder begeleiding stap ik het bed uit en ga plassen. Een klaterend succes. Ik trek mijn eigen kleren weer aan, loop rustig naar de balie waar ik het personeel bedank voor de goede zorgen plus aandacht en wacht op mijn vrouw: we moeten nog naar een kinderfeestje. Ik voel me goed en lust wel een glas bier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten