Italië, met sjah

Ook dit jaar is het prachtig skiën in de Dolomieten. Deze winter is er een met wat minder sneeuw aan de zuidkant van dit Alpenmassief en dan blijkt hier de uitvinding van het sneeuwkanon erg nuttig.

Opvallend is dat er duidelijk ook minder skiërs zijn dan bij voorgaande edities. Zondag dacht ik nog even ‘Misschien zijn ze bij een ander pistenetwerk’. Want die zijn er in deze streek nog al wat. Met het nodige breiwerk kun je hele stukken van de landkaart overbruggen en het ene gebied probeert het andere in schoonheid te overtreffen. Maandag bleek het nog rustiger, want de Italiaanse weekendgangers waren weer aan het werk. En vandaag dinsdag – op een heel andere plek – was het beeld niet anders. Overigens is het hotel volgeboekt.

Deze betrekkelijke rust heeft me al een aantal keren een piste-voor-mezelf opgeleverd. Heerlijk. Geen mens te zien.

Als me dat maandag voor de derde keer overkomt, zie ik ineens een foto van de sjah van Perzië voor me. Jaren geleden gemaakt, die prent. Deze koning der koningen was bij leven en welzijn een enthousiast skiër. Die sport zal hij in zijn tijd ongetwijfeld in eigen land beoefend hebben. Mijn jongste zus woonde daar toen en zij zoefde daar 's winters van de berg. Toch is die bewuste foto in Zwitserland gemaakt. Misschien omdat zijn stand hem verplichtte naar dat land te gaan. Of hij was daar om reden van veiligheid, want op enig moment bestond er onder zijn volk enig onbegrip voor zijn moderniseringsplannen. In elk geval had de man een piste geheel voor zichzelf. Op die bewuste foto zie je zijn rug van een afstand langzaam tussen de bomen verdwijnen. Hij had het goed voor elkaar: rust en stilte. Een vorstelijke vakantie.

In die tijd was ik nog niet tot deze sport bekeerd. Sterker nog: koesterde ik geen enkel vermoeden dat ik deze inspanning ooit zou gaan waarderen. En al had hij dan een privé-sneeuwparadijs, ik benijdde Perzisch machtigste man nergens om. Hij heeft bijvoorbeeld zo’n moeite moeten doen om een mannelijke opvolger te verwekken en toen dat gelukt was, werd hij gedwongen om te vluchten ook nog ook nog. Uit monarchistisch oogpunt drie huwelijken helemaal voor niks.

Wel had hij de luxe om een skipiste voor eigen gebruik te hebben. De rust en stilte die mij van die foto zijn bijgebleven, komen me uit het diepst van mijn slimme onbewuste zomaar voor ogen op maandagmorgen 12 maart 2012. Zonder enig georganiseer valt die sereniteit mij tussen de bomen en onder een blauwe hemel ongevraagd ten deel. Een vorstelijke ervaring.