Italië, met Polenmeldpunt

De tijd dat je als toerist in Italië alleen met Italiaans terecht kunt, is definitief voorbij. En hoe dat komt? Door de Polen. Zo simpel is dat. Het hotel waar ik nu verblijf, zit vol met oostblokkers. Eerst waren d’r een paar, toen kwamen er nog wat bij en de laatste jaren zijn ze percentueel zwaar in de meerderheid op de pistes in de Dolomieten. Het contingent Polen is het grootst.

Die spreken dus geen Italiaans en die Italiaanders geen Pools. Om mij heen zie ik twee oplossingen in praktijk gebracht: de opkomst van ‘Polenmeldpunten’ en lokale middenstanders die dan toch maar een handleiding Engels aangeschaft hebben. De CD die daarbij hoort, zal zo te horen nog niet vaak afgespeeld zijn.

Zojuist was ik hier in Predazzo op zoek naar wat ansichtkaarten. Na in alle rust mijn keuze gemaakt te hebben, leg ik de gewenste exemplaren op de toonbank. De dame achter dit meubel wijst met haar duim naar het voorgedrukte vierkantje waar de postzegel moet komen en vraagt: ‘Ztempz’? In haar eigen taal antwoord ik beleefd dat ik deze niet nodig heb. Even later bij de super moet ik wat flessen frisdrank afrekenen, een tablet keukenchocolade en wat drop (Haribo heeft ook hier de markt in handen). Tot mijn stomme verbazing word ik opnieuw in het Engels aangesproken. Een paar dagen terug was dat in dezelfde winkel ook al zo, en toen dacht ik nog aan een vergissing. Opnieuw bracht ik mijn kennis van het Italiaans in stelling.

Behalve deze taalervaring, zijn er meer veranderingen te constateren. Bijvoorbeeld maandagavond jl. Sta ik na de avondmaaltijd wat met de hoteleigenaar te buurten. Ik bestel een Braulio, een smaakvolle kruidenlikeur. Blijkt in de hele batterij digestieven deze Italiaanse klassieker te ontbreken. Waarna de waard verklaart: 'Slechts Italianen bestellen dit drankje, en die komen hier alleen in de zomer'. En dan nog wat: als je ergens een ‘caffè americano’ bestelt, gooien ze er maar meteen melk bij, want dat schijnen de Polen zo lekker te vinden. Dus roep ik aan de toog: 'caffè americano, senza latte’, wat misschien een domme opmerking is.

Ons hotel heeft ook een ‘Polenmeldpunt’. De heer Wilders heb ik daar nog niet over gehoord. Op vaste momenten in de week kunnen Poolse gasten daar terecht met vragen. Degene die deze beantwoordt, is ook tolk in het gesprek met het hotelpersoneel. De verhuurder van skispullen bij de piste in Latemar heeft Pools personeel in dienst voor de bediening van zijn klanten.

Italië past zich aan. Ons hotel heeft ook al Poolse zenders op de tv. Nog even, er verschijnt rodebietensoep op het menu. Wanneer dat gebeurt, ga ik skiën in Polen. Want twee jaar terug heb ik in dat land mogen constateren dat lokale restaurants daar uitstekend Italiaans eten uit de pan toveren. 'Smacznego', dus.