El Médano

Voor vandaag is bewolking voorspeld. Terwijl de zon schijnt, ga ik met de bus van Los Christianos naar El Médano. Vandaar wil ik naar Los Abrigos lopen, langs het kustpad. En vandaar weer met de bus naar huis. In voorgaande jaren bezocht ik El Médano al verschillende keren. Vandaag neem ik meer tijd om rond te kijken. Deze plek heeft de naam meer uren zon te hebben dan de populaire Los Christianos en Playa de las Américas. Toch is dit vissersdorp klein en zo te zien gezellig gebleven. 'Gewoon vergeten', staat in het ene boekje. 'Genegeerd door de Spaanse bouwmaffia vanwege de directe nabijheid van vliegveld Tenerife Sur',beweert het andere. Het doet er niet toe: ik vind het steeds weer een genoegen hier te komen, op weg naar wat anders. Het kan hier flink waaien. Vandaag windkracht 7, denk ik. De branding is populair bij surfers. Ik zie hoe de plankzeilers salto's maken en vervolgers gewoon weer verder knarren. Een stukje verderop krijgen kite-surfers les. Mooi gezicht. Ik neem mij voor vanavond mijn neefje in Bergamo hierover een berichtje te sturen via Facebook. Hij staat nu in de de Prealpi op zijn snowboard, tussen de tentamens door. Afgelopen zomer balanceerde hij in Santander op de plank. Misschien is dit iets voor hem. Bij eerdere tochten hier sloeg ik deze berg over. Driemaal is scheepsrecht, dus nu ga ik de Montaña Roja op. Een colletje van de derde categorie. En dan wel eentje met een mooi uitzicht. El Teide, het gigantische hart van Tenerife, glorieert in de zon. De voorziene wolken zijn namelijk al na een kwartier verdwenen. El Médano heeft een eigen verhaal. En dat staat op een bord aan zee. In de zestiende eeuw sloegen de schepen op weg naar Amerika hier nog gauw verse groenten in. Mooi is de geschiedenis van het verloofde stel María en Juan. Zoals velen steekt hij de Atlantische Oceaan over om aan de andere kant rijk te worden. María belooft te wachten. Na eeuwen komt er een bericht: 'Ik ben rijk'. Zij bereidt zich voor, maar Juan schittert door afwezigheid. Het meiske kwijnt weg en ineens is ze verdwenen. In de overlevering is ze 'opgelost' of in een steen veranderd. Ik ben voorzichtig bij elke kei van enig formaat die ik passeer. Opnieuw is het Playa de la Tejita is droom voor zonaanbidders; vanwege de harde zandstralende wind is er bijna niemand. Verderop wordt er met opschriften nog steeds geprotesteerd tegen de plannen om hier een grote haven aan te leggen. In het zonnige, 'authentieke' Los Abrigos besluit ik door te lopen naar Los Galletas. Tijd genoeg. Daar dwingt de bebouwing me van de zeezijde af te zwaaien. Eenmaal bij de halte, komt de bus binnen een minuut. Onderweg zie ik een winkel 'Boutique de carne, Vanessa'. Een 'vleeswinkel' met de naam van een dame die ik in gedachte voor me zie. Mijn moeder zou nu gezegd hebben: 'vleeskasteel'. En zo schiet de busreis op. Ik wil tijdens dit verblijf hier - op aansporing van een trouwe raadgeefster - lsltn. 'Loslaten' dus. Maar ik ben dezer dagen begonnen aan het boek 'Een vrije wil bestaat niet', en het mag duidelijk zijn: het onbewuste waakt!