Het Bossche Broek (8); ijsvogel

Maandag tussen de middag gaan we bij de Vughterbrug via de wenteltrap naar het eilandje. Dat is een voormalige 'halve maan', lang geleden vooruitgeschoven onderdeel van de vestingwerken. Voor we naar het pontje wandelen, lopen we naar de 'hoek' Dommel - Drongelens kanaaltje. Daar ziet mijn vrouw een ijsvogeltje landen. We krijgen ruimschoots de tijd om dit snelle beestje met zijn lange snavel van een afstandje te observeren. Ik maak een foto en als ik dichterbij kom voor een scherpere opname, vliegt het weg in een spoor van blauw.

We draaien ons met het handveer over de Dommel over naar het Bossche Broek. Als frequent gebruiker van dit vervoersmiddel heb ik voor het eerst moeite ‘De Moerasdraak’ naar de overkant te krijgen. Het water staat hoog en de rivier stroomt vooral in het midden met veel kracht. Vorig jaar rond deze tijd lag het ding uit de vaart vanwege het sterk gestegen waterpeil. Er was zelf tijdelijk beperkte dijkbewaking.

De grote hoeveelheid decemberregen versterkt het natte karakter van het Bossche Broek. Aan de rand van dit natuurgebied glibberen we over de dijk. Sinds kort liggen bij de eerste afslag links twee poëziedragende zwerfkeien. Ze zijn onderdeel van 'Poosplaatsen langs de Dommel'. Een van dit versteende duo draagt een tekst van Catharina Boer over de ijsvogel: ‘de ijsvogel is een ogenblik/dat dit tijdloos broekland wekt/als hij door zomerlicht flitst/de vis pikt en met zijn blauw en/oranje vervloeiend weer hemel is’.

We glijden naar beneden en passeren een eerder opnieuw zichtbaar gemaakte Dommelarm. Die was wel erg smal geworden; ook daar liggen twee pooskeien. Het centrale gedeelte van dit gebied bevat een voet water: het resultaat van de overvloedige regen en het programma dat het Bossche Broek weer het drassige aanzien moet geven van eeuwen geleden. We stellen ons voor hoe in de loop der tijd soldaten die de stad wilden aanvallen hier tot hun enkels in de modder wegzakten. Of de wielen van hun blijden en kanonnen zagen vastlopen in de blub. Tegelijkertijd zie ik voor me hoe we 50 jaar geleden een stukje verderop konden schaatsen in de winter. Op het ondergelopen weiland was zelfs een ijsbaan. Op die plek bevinden zich sinds ‘de herwaardering’ van het Bossche Broek een struinpad en enkele waterpartijen voor vogels en amfibieën. 

De middagzon schittert in het ondiepe water. De ijsvogel blijft verborgen voor onze ogen.