Vorige week wilde ik een monumentje fotograferen. 'Kan ik
jouw supersnelle fiets lenen?', vraag ik mijn vrouw. Als ze hoort waar ik heen
denk te gaan, twijfelt ze sterk aan de genoemde locatie. 'Dat ding staat daar
niet', waarna ze een plek aangeeft drie kilometer verderop. Die zie ik voor me
en ik weet dat ze me voor een vergeefse tocht behoed heeft.
Ik rijd eerst richting Dooibroek. Daar staat - net na Oud-Herlaar - aan de rechterkant een paal. Het is wel de plek die ik aanvankelijk voor ogen had, met inderdaad niet het gezochte monument. Op een bordje lees ik dat hier in 1995 het water tot aan de aangegeven streep stond. Manshoog. Ik corrigeer de oorspronkelijke herinnering in mijn geheugen en waai naar Hemelrijken waar ik de Bosschebaan oversteek, richting Horziksestraat. Na enig zoeken, tref ik in de buurt van de nertsfarm de resten van het gezochte monument aan.
Kennelijk is het mogelijk om redelijk te functioneren met een falend brein. Het is hooguit lastig als je president van de VS bent. En dan nog alleen maar op bepaalde momenten.
Dat 'monumenvoorbeeld' staat niet alleen: zoiets gebeurt me al zo lang ik me herinner (!) Ik heb een redelijk geheugen, denk ik. De vraag die me de laatste tijd bezig houdt, is waarom ik niet eerder aan de perfectie van mijn herinnering ben gaan twijfelen. Het antwoord luidt in mijn geval: het ontbreken van durf, want ik heb altijd gelijk.
Een deel van de foutieve dataopslag is wellicht terug te voeren tot een onhandige opslagtechniek. De gemiddelde mens blijkt gehandicapt wanneer hij of zij in de super staat terwijl het boodschappenlijstje nog thuis ligt. Statistisch zijn zeven dingen nog te onthouden, de rest is weg. Eindelijk dan kan ik op pagina 110 van het Geheugenpaleis aan de slag met de verbetering van mijn breinwerking. Daar staat een opsomming van 15 soms absurde zaken. Met aanwijzingen richt ik op zaterdagavond om 23.00 uur mijn eerste geheugenruimte in waar al die zaken een plek krijgen. Ik 'wandel' er vervolgens nog eens langs en alles staat spijkervast op zijn plaats. Ik kan gaan slapen.
Op zondagmorgen doe ik een gecontroleerde proef. Ik som de onderwerpen op in de goede volgorde en zo correct mogelijk omschreven. Geheugenwandelend vergeet ik voor de strijkkamer met de 'elandworstjes??' op de overloop rechtsaf te slaan om (op het toilet in de rieten mand met wc-rollen) een film met Paul Newman te zoeken. Mijn score wordt dus 14, een persoonlijk record. Ik voel me bevrijd; een mooie toekomst ligt voor me.
Ik rijd eerst richting Dooibroek. Daar staat - net na Oud-Herlaar - aan de rechterkant een paal. Het is wel de plek die ik aanvankelijk voor ogen had, met inderdaad niet het gezochte monument. Op een bordje lees ik dat hier in 1995 het water tot aan de aangegeven streep stond. Manshoog. Ik corrigeer de oorspronkelijke herinnering in mijn geheugen en waai naar Hemelrijken waar ik de Bosschebaan oversteek, richting Horziksestraat. Na enig zoeken, tref ik in de buurt van de nertsfarm de resten van het gezochte monument aan.
Kennelijk is het mogelijk om redelijk te functioneren met een falend brein. Het is hooguit lastig als je president van de VS bent. En dan nog alleen maar op bepaalde momenten.
Dat 'monumenvoorbeeld' staat niet alleen: zoiets gebeurt me al zo lang ik me herinner (!) Ik heb een redelijk geheugen, denk ik. De vraag die me de laatste tijd bezig houdt, is waarom ik niet eerder aan de perfectie van mijn herinnering ben gaan twijfelen. Het antwoord luidt in mijn geval: het ontbreken van durf, want ik heb altijd gelijk.
Een deel van de foutieve dataopslag is wellicht terug te voeren tot een onhandige opslagtechniek. De gemiddelde mens blijkt gehandicapt wanneer hij of zij in de super staat terwijl het boodschappenlijstje nog thuis ligt. Statistisch zijn zeven dingen nog te onthouden, de rest is weg. Eindelijk dan kan ik op pagina 110 van het Geheugenpaleis aan de slag met de verbetering van mijn breinwerking. Daar staat een opsomming van 15 soms absurde zaken. Met aanwijzingen richt ik op zaterdagavond om 23.00 uur mijn eerste geheugenruimte in waar al die zaken een plek krijgen. Ik 'wandel' er vervolgens nog eens langs en alles staat spijkervast op zijn plaats. Ik kan gaan slapen.
Op zondagmorgen doe ik een gecontroleerde proef. Ik som de onderwerpen op in de goede volgorde en zo correct mogelijk omschreven. Geheugenwandelend vergeet ik voor de strijkkamer met de 'elandworstjes??' op de overloop rechtsaf te slaan om (op het toilet in de rieten mand met wc-rollen) een film met Paul Newman te zoeken. Mijn score wordt dus 14, een persoonlijk record. Ik voel me bevrijd; een mooie toekomst ligt voor me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten