Klimgeiten

De zon is nog niet achter de Montaña Guaza vandaan gekropen als ik in Los Cristianos op de bus stap. Om 08.15 uur sta ik bij 12 gr. C. in Arona voor een nog gesloten super. Wat familiesms'jes later ben ik om 08.30 uur de eerste klant. De dame achter het vlees- en broodvak maakt mijn lunch: stokbrood met 'Nederlandse' geitenkaas. Ja, ja, en dat op een eiland waar het krioelt van de geiten.

Er liggen ook 'Maasdam' en 'Gouda', eveneens van het merk 'Castillo de Holanda'. Waar zou dat kasteel toch staan? 'Heb ik zoveel duizend kilometers gevlogen om uitgerekend in deze uithoek Nederlandse kaas op mijn brood te krijgen?'  De dame lacht vermoeid om mijn grapje en stiekem denk ik dat die geitenkaas van om de hoek komt. Dat ga ik googelen, vanavond want nu moet ik de berg op.

Het pad loopt langs El barranco del Ancón omhoog naar een vervallen boerderijtje. Vandaar verder met links de Montaña del Conde, daarna de Roque Imoque en vervolgens de Roque de los Brezos. Alledrie zal ik ze passeren, maar eerst is er het restaurantje 'El Refugio'. Volgens mijn wandelbijbeltje is het vandaag gesloten. 'Dat klopt', zegt de uitbater, 'Behalve bij feestdagen'. Misschien geldt dat laatste voor de omgeving.

De amandelboom bij het terras staat in bloei, het uitzicht is magnifiek, de zon warm en de eigengebakken bruine boterham met kaas, gerookte ham en tomaat is smaakvol. Het is 10.00 en het leven is goed in deze uithoek van Europa. Er zit een Zweeds koppel aan het ontbijt. Dat logeert hier al voor de vierde keer. De broodbakker moet ook een uitstekende kok zijn, hoor ik. Die chef (de kok dus) en zijn partner komen uit Oostenrijk en Zwitserland. Europa op één postzegel.

Onderweg kom ik een troep geiten-met-bel tegen. 'Kaas aan de wandel' , roep ik, denkend aan het brood in mijn rugzak. Verderop ligt een stenen cirkel: een oude dorsplaats. Na de laatste bult loop ik door het dorpje Ifonche. 'Drie huizen en een kat', om mijn weg te vervolgen richting 'Barranco del Infierno'. Die kloof zelf is gesloten wegens vallend gesteente, maar daarvoor al slaat mijn route af. De zon is weg en ik loop door de wolken. Het is niet warmer dan 11 gr. C.

Wel een uur gaat de weg door een dennenbos. Onderweg spreek ik wat Duitsers (die denken dat ik een Spanjaard ben) en Italianen ( die mij voor een Duitser houden). Fijn, zo'n talenknobbel. Uiteindelijk bereik ik de Lomo de las Lajas op 1.100 m. Een bergrug met (inderdaad) platte, gladde stenen. Hier hangt de bewolking, langs de kust schijnt de zon. Dan volgt de pittige afdaling naar Adeje. Op de gruzelsteentjes ga ik twee keer onderuit. 'Naar je voeten blijven kijken', zeg ik mezelf. Voor mijn al pijnlijke linkerknie is dit een feest.

De bus naar Los Cristianos komt net aanrijden. Ik installeer me voor de rit en overdenk de tocht die zes uur duurde. Wat een afwisseling in landschap, weer en vergezichten. Prachtig.

Thuis is er Google. Het 'Castillo de Holanda' staat in Friesland. Het is een merk van Frico, speciaal voor de Canarische markt. Het centrale distributiepunt - voor deze in Nederland gemaakte kaas - bevindt zich op Gran Canaria. Waarom eten die lieden hier niet de kaas van hun eigen klimgeiten?