's Morgens bij zonsopkomst en 's avonds rond een uur of acht brengen ze hun vangst aan wal. Op dinsdagochtend sta ik er al vroeg met het fototoestel in de aanslag. Een deel van de vissen blijkt onderweg al gesorteerd en wordt met een menselijke keten van boord gebracht. De rest verdwijnt ter plekke handmatig naar de goede bakken. Snel verschijnen handelaren die de hun deel op ijs meenemen. Een jonge vrouw gebruikt haar mobieltje als calculator en int het geld. Binnen een uur is de rust teruggekeerd.
's Avonds is het wachten op de boten met bonitos, een tonijnsoort. Tegen die tijd sta ik 'thuis' verse makreeltjes te bakken. Het appartement beschikt over een tv met een flink uitgevallen scherm. Na het eten druk ik op een knop en ik kijk zowaar naar 'De wereld draait door'. BVN, een initiatief van Vlaamse en Nederlandse tv-clubs, maakt dit mogelijk. Ik volg het Journaal en vraag me af of daarna ook 'Wie is de Mol' volgt. Één dagje wachten, staat op het programmaoverzicht. Ik vind het een amusant 'format' en ook nu heb ik geen idee wie de 'spion' is.
Voorlopig staat Marit van Bohemem op 1. Ook die Haagse oud-wethouder acht ik een kanshebber. Hij is voor mij de ambtenaar achter de flamboyante Chinese poorten in de Wagenaarststraat aldaar. CSI is makkelijker te doorgronden dan dit programma. Als ik op donderdag naar de aflevering kijk, blijkt deze me erg te boeien. Zo zeer, dat een mug me ongemerkt drie keer in de nek kan steken. Als de editie afgelopen is, realiseer ik me pas dat ik niet op vaderlandsche bodem heb zitten kijken. Wat een vervreemdend effect gaat op me uit van zo'n programma. Bovendien word ik nu het resultaat gewaar van ijverige mug. En de moraal? Nederlandse tv in den vreemde maakt me 'topoléxico': een lijder aan molblindheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten