In het buitenland doen mensen vanalles op. Een vakantieliefde bijvoorbeeld. Als die uitgewoed is ben je kandidaat voor 'Memories' of een vergelijkbaar tv-programma. Herpes kan ook, en dan ben je goed voor de kliniek. Niet die met een verborgen camera, want dan kom je tóch nog op tv.
Ik ben van de 'recepjes'. Zoals die voor 'Haring & Honing' van een paar blogs terug. Nu dan uit de Spaanse hoek 'almogrote gomero'. Eigenlijk afkomstig van een Spaanse uithoek, het Canarische eiland La Gomera.
La Gomera vind ik een magnifieke plek. Vooral om te wandelen en te mijmeren. Nederlanders zijn er trots op dat zij - hoewel God de wereld schiep - het eigen terriotorium aan de lagelandse zompigheid wisten te onttrekken. De lieden op Gomera kunnen prat gaan op het feit dat zij op deze weerbarstige lavamop een wereld van hooggelegen vruchtbare terrassen creëerden. Hard labeur en zeker in deze tijd niet echt rendabel: veel van de zo kenmerkende sawa-achtige constructies liggen er verlaten bij. Vrijwilligers houden de overwoekering hier en daar in toom.
Het land vormt zijn voedsel. Zo ook de almogrote gomero. Dus wordt er iets van de geit in verwerkt: kaas. In het schap van moeder ligt altijd ook nog wel een pepertje en een bolletje knof. Door mekaar prakken die hap, samen met een flinke scheut olijfolie. Zo moet die lekkernij ontstaan zijn. Simpel. En lekker.
Ook op dit smeersel zijn de nodige varianten. Met name valt er wat te experimenteren met de kaas: oude kaas, manchego (van het schaap), parmezaanse kaas. Op de foto staan v.l.n.r.: koe en geit. Lekker als hapje op toast of (geroosterd) stokbrood. Jamón serrano d'rbij, witte wijn. Genoten aan tafel of vóór de tv kan deze liefde niet meer stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten