Vuile maag

Het is jaren geleden dat ik zo beroerd was. Gisterenavond en vannacht, letterlijk over d'n emmer. Dat er zoveel in een maag kan! En dan ook nog in de darmen, blijkt een tijdje later. Als ik weer in bed lig, denk ik aan mijn pa die bij zoiets zei: 'Ge het 'n vuile maag'. Vervelend, en niks om me zorgen over te maken.

Als kind kroop ik dan bij mijn ouders in bed. Was het de volgende morgen nog niet echt bie te noemen, dan verhuisde ik naar beneden. Daar werd van twee luie stoelen een bed gemaakt. De hele dag aanspraak.

'Luste al wè?' , vroeg moeder op gezette tijden. Slappe thee moest, om uitdroging te voorkomen. 'Ge het veul vocht verlore', en zij wist het. Als ik tegen de middag nog geen vast voedsel op had, was het: 'It wè, anders worde nooit beter'. Dan kwam ze met een bordje witte warme rijst waarover ze kaneel had gestrooid. Een paar hapjes waren al genoeg om de voormalige 'vuile maag' weer van kracht te voorzien.

Bleek deze actie een succes - een kwestie van afwachten - dan kwam er een kopje bouillon, van een blokje. 'Ge moet ok wè zout binne krijge'. En 's avonds at ik met de anderen mee: niks aan de hand. ‘Morrege kunde wir gewôôn naor schôôl’.