Radioactief

Vrijdag 10 februari lijkt een koude dag te gaan worden. Ook dat kan dus op de 'Islas Afortunadas', de gelukzalige eilanden. Volgens de verhalen hier zijn het de Zweden geweest die als eersten het prettige klimaat in deze zuidoosthoek van Tenerife wisten te waarderen. Op zoek naar verlichting van hun (bijvoorbeeld reumatische) kwalen, kwamen ze naar dit toen nog zo goed als verlaten 'Nergenshuizen-aan-zee'.

Als ik van mijn balkon aan de Calle Noruega naar rechts kijk, staat daar beneden mij aan de  'Playa de las Vistas' het complex 'Vintersol'. Het is een kuuroord met Zweedse wortels. De laagbouw is sinds de start in 1965 een aantal keren gemoderniseerd. Het zwarte lavazand dat die Zweedse pioniers tussen de rotsen en rolkeien aantroffen, zou ook een heilzame werking kennen. Net voldoende radioactief om de pijn in botten en spieren te verzachten.

Los Cristianos raakte bekend in het hoge noorden en het volk stroomde toe. En niet alleen Zweden, zoals bekend. Een detail is dat het iets oostelijker gelegen El Médano nog meer uren zon zou hebben dan Los Cristianos. Maar daar is dan wel meer wind.  Aan de haven iets verderop staat een gebedshuis van de Zweedse staatskerk.

In dit voormalige vissersoord zie of beter misschien 'hoor' je nog steeds veel bezoekers uit dat Scandinavische land. Op het oog (en oor) wordt hun aantal overtroffen door Britten. Soms denk ik ook wel dat in Italië verblijf: het krioelt van de lui uit dat land. En maar ouwehoeren, ongelooflijk. De hele dag door: aan het strand, langs de boulevard, in de straatjes. Ook in het binnenland hoor je ze kilometers aankomen, want in de bergen draagt geluid ver. Ze moeten hier wonen, denk ik. Overigens vind ik ze wel de smaakvolst geklede buitenlandse groep. Die Britten, hoe die erbij kunnen lopen, dat alleen al is een blog waard. Om het plaatje compleet te maken: ook Duitsers kom je in dit plaatsje tegen hoor. Ik hoef hier in het Spaanse maar drie woorden te zeggen of ik hoor: 'Alemán?' Het accent hè.

Een koude dag dus. Het is nu 14.00 uur en als ik me niet vergis, komt de zon tevoorschijn achter een witte wolk. Heerlijk. Kou? Relatief.  De omscholing tot buitenlandcorrespondent - lees ik zojuist - heb ik met succes afgesloten. Er valt een grote last van mijn schouders. Het is inmiddels lekker warm geworden. Tijd dus voor de siësta; schrijven kan altijd nog.