Op 6
januari 2019 mocht ik in de Vughtse Lambertuskerk de jubileumexpositie van
Geert de Bruijn openen. Met deze tentoonstelling (te bezoeken t/m 20 januari)
markeert De Bruijn zijn 35-jarig kunstenaarschap. Tegelijkertijd verscheen de
uitgave ’35 jaar met de Moedergodin’. Ter begeleiding van de daarin afgebeelde
assemblages maakte Geert een keuze uit de teksten die ik eerder in blogvorm
over zijn werk publiceerde.
In mijn
lofrede zondag jl. voegde ik - uiteraard na een woord van welkom - aan genoemde
publicatie nog drie vingerwijzingen toe. Dit drietal wil ik in evenzoveel
achtereenvolgende blogs via bolduque.blogspot.com onder de aandacht brengen. De
foto’s zijn gemaakt door Geert zelve. Hierbij vingerwijzing 2.
2. Kan mijn kleinzoon van 7 dat ook?
Nee, tenzij dit kleinkind een
genie is. Zo-eentje die op 8-jarige leeftijd op een extra kussen aan de vleugel
gezeten, het 6de pianoconcert van Beethoven componeert.
Wat ik inmiddels van Geert
begrepen heb, is dat elk kunstwerk een verhaal moet hebben. En dat ook bij de
onveilige kunst geldt. Als gezegd, zit achter heel zijn oeuvre de beschermende Moedergodin.
En niet het hongerige Rupsje Nooitgenoeg.
Een verhaal is de basis
voor een werk. Lang heb ik gedacht dat kunstenaars in één vloeiende beweging
van dat verhaal naar het eindproduct gaan: een film, marmeren beeld, gedicht, boek
schilderij. Waarbij ze stiekem in hun tak van sport op zoek zijn naar een resultaat
dat al het overige overbodig maakt. Zo laat Philip Roth een auteur aan het
woord die de Amerikaanse roman schrijft die alle andere romans overbodig moet
maken. Na dit werk is Roth tot recentelijk gewoon blijven doorwerken.
Is de motor achter elke
kunstenaar de creatie van een werk dat al het andere overbodig maakt? Het sublieme?
Sinds we in 2018 op tv de auteur Ben Okri aan het woord zagen, hebben Geert en
ik enig besef van wat dat inhoudt. Okri beschreef hoe tijdens een bergwandeling
de natuur zoveel indruk kan maken, dat
het is alsof je door een kathedraal loopt. En bijna het ‘sublieme’ kunt
aanraken. Een mooie vergelijking om vandaag in dit hoge naar de hemel reikend
gebedshuis uit te spreken.
Los van de drive richting
het sublieme kan - m.u.v. dat
zeldzaam voorkomende componerende genietje achter de vleugel - geen kunstenaar
zonder aanleg, scholing, ervaring, kritiek en hard werken.
Scholing onder het kritisch oog van een
ander, leidt tot resultaat. Daarom mag zangeres en jurylid Anouk best een duo zelfingenomen
dilettanten uit The Voice of Holland knikkeren.
Nee, ondanks al die verworvenheden gaat het
tijdens het creatieproces nog niet in één keer goed.
Ook Geert ploetert. Deze zomer
hoorde ik hem in zijn buitenatelier zeggen: zo kan het ook mooi zijn. En hij draaide
het onderhanden werk om. Evenwicht kent letterlijk verschillende invalshoeken.
Want, zoals Geert graag citeert: ‘Voor elk afgebeeld element is maar een plek
de goede plek’.
En eer je dat weet, ligt
Rupsje Nooitgenoeg al jaren ver achter je.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten