Dingetje

Dan komt er in 2119 nog een 100-jarig document uit het archief waarop de taalarcheologen (zie vorige blog: klik) hun lusten kunnen botvieren. Als snel wordt duidelijk dat het veel zegt over het zielenleven van de Nederlanders in 2019. Het was nog even een dingetje wie het onderzoek zou gaan leiden en toen dat helder was, gaf dat de specialisten een stukje rust. Ze gaan ijverig aan de slag.

Als na de eerste dag spitten, willen zij de ervaringen naar elkaar toe uitspreken. Kennelijk is er sprake van een andere auteur dan in document 1. Wel bestaan er overeenkomsten; die zijn ongetwijfeld tijdgebonden. Het gaat om een persoonlijk relaas waarin de opsteller met de lezer wil delen dat de zoektocht naar balans tot een aantal eerste bevindingen heeft geleid. Zoiets geeft natuurlijk een enorme boost om verder op ontdekkingsreis te gaan naar ‘de ware ik’. Tot dan toe leefde immers te veel het beeld ‘dit ben ik niet’. Er was afstand tot de omgeving, terwijl het verlangen bleef bestaan om vooral een verbinder te worden.

Duidelijk is dat dankzij een personal coach er een proces op gang komt waarin de contouren van de ware missie zich in de verte aftekenen. De auteur gaat er helemaal voor om te achterhalen wat er werkelijk toe doet. Waar de werkelijke passie ligt. Uiteraard zijn er allerlei rationele strategieën, maar de persoon in kwestie gaat - om het helder te houden - gewoon het eigen gevoel achterna. Steun wordt ook gezocht bij mensen (citaat:) ‘Die er echt voor me zijn’.

‘Mensenmensen’, daarbij wordt aangeklopt. En dat voelt goed. Tijdens ontmoetingen met deze vertrouwelingen waarbij zij/hij zich veilig weet, gaan de gesprekspartners diep. Worden dingen gezegd ‘recht vanuit het hart’. In alle openheid, waarbij meerdere malen wordt opgemerkt (citaat:) ‘Zo voel ik het’.

Uiteraard blijken er nog onverwerkte resten te zijn uit een verleden dat verlaten gaat worden. Er wordt met velen gedeeld en langzaam maar zeker krijgen dingen een plekje. En ervaart de onbekende auteur dat bepaalde zaken eindelijk landen. Ontstaat het beeld van hoe hij/zich zich verhoudt tot de wereld. Het gevoel is er helemaal van ‘dit kan ik; (citaat:) ‘Dit hoort bij mij. Ik weet eindelijk waar ik sta’.