Malta (1); geelzucht

Één stap buiten het vliegtuig slaat de hitte onmiddellijk toe. De eerste gedachte is dat het toestel zelf deze warmte uitstraalt; tenslotte hangt een straalmotor vlak voor ons. Niet dus. 20 stappen later biedt de hal verkoeling: buiten heerst de sirocco, de wind uit de woestijn die Malta in de dagen rond 23 september tijdelijk in een sauna verandert.

Wij rijden met de bus richting Xemxija, een plaatsje in het noordwesten aan St. Paul's Bay. Het lijkt alsof we voortdurend door een verstedelijkt gebied gaan: waar de ene gemeente ophoudt, begint direct de volgende. Gele bebouwing overheerst, opgetrokken uit de lokale kalkzandsteen. 'Alsof we op een zomerse dag door de buitenwijken van Edinburgh rijden', denk ik. De Britse aanwezigheid van zo’n 150 jaar op dit eiland is goed zichtbaar.

Het is druk: Malta staat op de tiende plaats in de wereldlijst van dichtstbevolkte landen. Op het landkaartje blijkt de vesting van Valletta te verzinken in een agglomeratie van formaat. Het verkeer op de smalle, kronkelige wegen is navenant: te veel voor dit netwerk. 

De jongedame en ik zoeken onderweg naar typische Mediterrane trekken. De talrijke kleine barretjes en winkeltjes uit Italië (dat hier dichtbij ligt), Frankrijk en Spanje – alle drie landen die hier ooit de baas warren – kunnen we niet ontdekken in het straatbeeld. De uitbundige aanwezigheid van bijvoorbeeld bloeiende bougainville en oleander ontbreekt. Het leven lijkt naar binnengeklapt. Mijn voorlopige diagnose luidt: geelzucht.

Eindelijk in het open veld: geaccidenteerd terrein met terrasbouw. Op lage heuvelkammen opnieuw non-descripte bebouwing. Er is nauwelijks groen te bekennen. Stoffig. Als er al vee is, staat dat binnen. Later horen we dat het al zes maanden niet geregend heeft.

We passeren Buġibba, net zoals Xemxija onderdeel van de gemeente St. Paul’s Bay, dan wel in het Maltees San Pawl il-Baħar  Aan de rotsige zeezijde doet het plaatsje leuk aan. Spetterend wordt het nergens, is mijn indruk. Aan de overkant ligt Xemxija. Ik vraag me af waar de mensen hun dagelijkse inkopen doen.

Als de rolkoffertjes in studio 110 van het hotel staan, drinken we wat op een drijvend plateau aan de baai waar volgens de overlevering de apostel Paulus schipbreuk leed. Malta, waar de Europese en Arabische wereld elkaar raken. De eerste kennismaking heeft me wat afwachtend gemaakt. Ik ben benieuwd naar de komende dagen.