
De onweersbui van voorgaande middag heeft wat plassen achtergelaten en tegelijkertijd gezorgd voor een niet stoffige weg die ons door een mooi gedeelte van de Po-vlakte voert. We lopen ontspannen en volgen de aanwijzingen van de vrijwilligers: Alpini, gepensioneerde carabinieri, scouts. Bij de finish staan er water en zoete thee met citroen, toastjes en ik krijg als premie een pond ravioli.
Weer terug in Caravaggio gaan we frisgedoucht naar de plaatselijke 1 mei-activiteiten kijken. Eerst wandelen we richting Santuario, waar langs de brede Viale del Santuario een rij bedevaardgangers uit het naburige Fornovo San Giovanni richting heiligdom gaat. Ze hebben hun eigen fanfare bij zich, scouts, misdienaars en priester. Deze 'voorganger' zingt en zijn stem bereikt dankzij strategisch meegedragen versterkers alle deelnemers. Bij het sanctuarium wonen talloze 'filippini' die zich in deze streek gevestigd hebben een mis bij in hun landstaal. Dat blijkt een wekelijks gebeuren en terwijl deze gelovigen aan de ene kant staan te zingen, trekt aan de andere kant de processie met fanfare voorbij. Les extrèmes se touchent' op het grote plein.
Weer in Caravaggio gaat net de hoogmis uit. Van de 1 mei-viering is niets te merken. Kennelijk is het ochtendprogramma achter de rug en na 12.00 uur gaat iedereen aan tafel. Wij dus ook. Want als er één wet dit verder wetteloze land regeert, dan is dit het feit dat de 'laars' op slot gaat tijdens zon- en feestdagen voor 'il pranzo': het middagmaal dat door zijn reeks gangen vaak ook iets krijgt van een ' maratonnetje'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten